Menu

consumentenkoop

Klacht

Klachtplicht bij consumentenkoop

, , , , , 0

Wat moet een consument doen bij een gebrekkig geleverd product?

In het dagelijks leven komt het vaak voor dat een verkoper en koper met elkaar een koopovereenkomst afsluiten. De verkoper biedt zijn product aan en de koper aanvaardt dit en zo komt de overeenkomst tot stand. Uit deze rechtsverhouding volgen een aantal verplichtingen. Zo is de koper verplicht om te betalen. De verkoper is op zijn beurt verplicht om het gekochte product te leveren. 

Maar wat nou als het geleverde product gebreken heeft? Wanneer een product niet de eigenschappen bezit die een koper op basis van de koopovereenkomst mocht verwachten, dan spreken we in de wet van non-conformiteit. Wanneer men vast heeft kunnen stellen dat er sprake is van non-conformiteit dan vloeit daaruit voor de koper een nieuwe verplichting: De klachtplicht. In deze blog leg ik uit wat de klachtplicht is, wat de wet hierover zegt en hoe de rechtspraak hierover oordeelt. 

Klachtplicht in de wet: 

Op grond van artikel 7:17 BW kan de koper, tevens consument, klagen over een gebrek die kleeft aan het geleverd product. Mocht de koper een gebrek in het product ontdekken, dan moet de koper volgens artikel 7:23 BW hier direct over klagen.  Dit heet dus klachtplicht. 

De koper moet de klachtplicht tijdig uitvoeren. Volgens de wet is een klacht tijdig ingediend, wanneer deze door de verkoper binnen twee maanden heeft bereikt. Maar hoe sneller, hoe beter. Zo krijgt de verkoper de gelegenheid om het gebrek te herstellen. Bovendien zorgt een snelle uitvoering van de klachtplicht ervoor dat je goed kan aantonen dat het gebrek te wijten is aan de levering van de verkoper. Klaag de koper later dan twee maanden, dan beslist de rechtspraak of de klachtplicht op tijd is uitgevoerd. 

Klachtplicht volgens rechtspraak:

De Hoge Raad zegt het volgende over tijdig, dus binnen twee maanden, klagen bij de verkoper: in beginsel ben je als koper niet verplicht om meteen te klagen zodra het gebrek zich openbaart, maar als je dat niet gelijk doet komt dit wel voor eigen risico..[1]

De Hoge Raad zegt het volgende over niet-tijdig, dus na twee maanden, klagen bij de verkoper: het is een belangenafweging. Het verschuiven van het tijdsaspect naar het nadeelaspect. Zijn de belangen van de verkoper geschaad door het tijdsverloop? ‘Benadeling in zijn bewijspositie of een aantasting van zijn mogelijkheden de gevolgen van de gestelde tekortkoming te beperken.[2]

Vindt de verkoper dat de koper niet tijdig heeft geklaagd, dan ontstaat er, volgens de Hoge Raad, een bewijslastverdeling. De koper moet dan bewijzen dat hij tijdig heeft geklaagd.

De verkoper moet dan vervolgens bewijzen dat de klacht niet tijdig is en dat hij daardoor benadeeld is.[3]  

Consequentie niet-tijdig klagen:

De consequentie voor het  niet-tijdig klagen middels het klachtplicht, is dat de koper nergens meer beroep op kan doen. Ook niet op andere rechtsgronden. Kortom, schend je als koper je klachtplicht, dan kan je niet meer zomaar overstappen naar dwaling of een onrechtmatige daad. 

Praktisch voorbeeld:

Je gaat naar de Media Markt en koopt een wasmachine. Door de koop van de wasmachine, heb je automatisch een koopovereenkomst gesloten met de Media Markt. Na drie weken, blijkt dat de wasmachine kapot is. Vanaf hier zijn er twee scenario’s. 

Scenario 1: 

Je dient direct een klacht in bij de Media Markt. De Media Markt is daarmee in gelegenheid gebracht om je kapotte wasmachine te herstellen. Dat betekent dat jij je klachtplicht tijdig hebt uitgevoerd. Hierdoor is het gemakkelijker te bewijzen dat de Media Markt een kapotte wasmachine aan jou heeft geleverd.

Scenario 2:

Nadat je erachter kwam dat je wasmachine kapot was, heb je vier maanden gewacht voordat je een klacht indiende bij de Media Markt. Volgens de wet ben je dan twee maanden te laat met je klachtplicht uitvoeren. De Media Markt is hierdoor in een nadelige positie gekomen. Na vier maanden tijd kan het ook goed zijn dat de wasmachine kapot is gegaan door eigen toedoen en niet door de levering van de Media Markt. 

De gevolgen hiervan is dat er een verdeling van bewijslast ontstaat. Met andere woorden: beide partijen moeten aantonen dat zij gelijk hebben bij de rechter.

Heeft u vragen met betrekking tot de klachtprocedure of over dit onderwerp. Neem dan gerust contact op met een van onze juristen voor een vrijblijvend gesprek.

[1] HR 9 mei 2014, ECLI:NL:HR:2014:1077, NJ 2014/275. 

[2] HR 8 februari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BY4600, NJ 2014/497.

[3] HR 12 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3593, NJ 2017/163.

Non-confromiteit bij aankoop vloertegels

Non-conformiteit bij aankoop vloertegels

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Non-conformiteit is een bijzondere regeling van het algemene beginsel inzake ‘wanprestatie voor koopovereenkomsten’. Men spreekt van wanprestatie in algemene zin wanneer één van beide partijen (koper of verkoper) toerekenbaar tekort schiet in de verplichting tot nakoming van een verbintenis of (koop)overeenkomst. Het gevolg van een wanprestatie kan zijn, dat de tekortschietende partij schadeplichtig wordt tegenover de andere partij. Indien een van de tekortschietende partijen in slaagt om de toerekenbaarheid te betwisten, zoals bij overmacht dan vervalt de wanprestatie of een verplichting tot schadevergoeding.

In de wet hebben wij bijzondere regels met betrekking tot koopovereenkomsten. In dit stuk zal worden ingegaang op de consumentenkoop. Dat wil zeggen, een partij treedt naar voren als consument en de wederpartij is te allen tijde een professionele handelende verkoper. In artikel 7:17 BW wordt uitleg gegeven met betrekking tot hetgeen de koper mag verwachten bij de totstandkoming van een overeenkomst. Samengevat komt het erop neer, dat ‘een product/apparaat/onderdeel niet aan de overeenkomst beantwoordt indien zij, gezien de aard van de zaak en de mededelingen van de verkoper die hij over een zaak heeft gedaan, niet de eigenschappen bezit die de koper op grond van de overeenkomst mocht verwachten’. Een koper mag bijvoorbeeld verwachten dat een koelkast langer dan 3 jaar meegaat. Zo kan een koper tevens verwachten, dat een tegel die hij gekocht heeft binnen 12 maanden geen slijtage of verkleuringen vertoond nadat het geplaatst is. Indien de afgeleverde zaak niet aan de overeenkomst beantwoordt dan heeft de koper recht op een correcte nakoming. De koper kan in ieder geval de volgende rechten inroepen:

  1. aflevering van het ontbrekende;
  2. herstel van de afgeleverde zaak, mits de verkoper hieraan redelijkerwijs kan voldoen;
  3. vervanging van de afgeleverde zaak, tenzij de afwijking te gering is om dit te rechtvaardigen;

of, als dat allemaal niet (meer) mogelijk is

  1. ontbinding van de koopovereenkomst.

Indien deze non-conformiteit zich binnen 6 maanden voordoet, dan wordt de consument door de wetgever geholpen. Hij hoeft namelijk niet te bewijzen hoe deze non-conformiteit is ontstaan. De wet zegt “bij een consumentenkoop wordt vermoed dat de zaak bij aflevering niet aan de overeenkomst heeft beantwoord, indien de afwijking van het overeengekomen zich binnen 6 maanden na aflevering openbaart. De wetgever neemt hiermee aan dat de non-conformiteit reeds vaststaat indien het gebrek zich binnen 6 voordoet. Ter verduidelijking, stel je koopt een koelkast en binnen 6 maanden begeeft het apparaat, dan kun je direct een beroep doen op de bovenstaande rechten zonder dat je zelf hoeft aan te tonen waar deze non-conformiteit door komt.

Feiten

Een bedrijf dat zich online bezighoudt met de in- en verkoop van tegels en het (laten) aanbrengen van tegelwerken heeft een geschil met een consument. Consument heeft op een gegeven moment in de showroom van het bedrijf diverse proefvlakken bezichtigd voor een tegelvloer in haar appartement. Uiteindelijk heeft de consument een keuze gemaakt voor tegels van natuursteen met een afmeting van 60 cm x 60 cm.  De rechtbank stelt voorop dat de tussen partijen gesloten overeenkomst voldoet aan de omschrijving van consumentenkoop. Dit betekent dat in beginsel zowel afdeling 7.12.1 (aanneming van werk) als titel 7.1 (koop) BW van toepassing is.

Consument stelt dat de tegelvloer niet de eigenschappen bezit die zij op grond van de overeenkomst mocht verwachten. Zij heeft de tegels uitgezocht op basis van een proefvlak en door het ‘bladeren’ van een partij tegels in de showroom van de verkoper. Het waren effen zwarte tegels met af en toe een witte nerf. Al twee weken na het leggen van de tegelvloer toonden de tegels wisselend van elkaar een sterke verkleuring naar vaalgrijs. Geen van de geplaatste tegels was uiteindelijk meer herkenbaar als de oorspronkelijk door de consument uitgekozen tegel. Consument doet een beroep op non-conformiteit.

De verkoper stelt dat de uitgezochte tegels middels de verstrekte brochure slechts een proefvlak betrof. Met andere woorden, het was slechts een beeld wat voor de consument een indicactie moest geven over het eindresultaat. Tevens vindt de verkoper dat er nuancering in kleur en structuur moet plaatsvinden aangezien het om een natuurproduct gaat.

Rechtbank

Rechtbank Amsterdam stelt voorop, ‘dat op grond van artikel 7:17 lid 1 BW moet een afgeleverde (gekochte) zaak aan de overeenkomst voldoen. Ingevolge artikel 7:17 lid 2 BW voldoet een zaak niet aan de overeenkomst als zij, mede gelet op de aard van de zaak en de mededelingen die de verkoper daarover heeft gedaan, niet de eigenschappen bezit die de koper op grond van die overeenkomst mocht verwachten’.

Op grond van het deskundigenrapport en de bijbehorende foto’s komt de rechtbank tot de conclusie dat de tegels in de woning van de consument sterk afwijken van het proefvlak. De Rechtbank gaat niet mee met de stelling van de verkoper, dat ‘er nuances aangebracht moet worden aangaande de verwachtingen omdat het om een natuurproduct gaat’.

Rechtbank concludeert:

‘Al met al heeft de consument haar stelling dat zij andere tegels heeft uitgezocht dan de sterk verkleurde tegels die thans in haar appartement liggen voldoende onderbouwd. Concluderend zegt de rechtbank het volgende ‘Dat de consument andere tegels heeft uitgezocht wordt ondersteund door de hiervoor weergegeven e-mail van de expert en door het uiterlijk van het proefvlak. Consument had niet bedacht hoeven te zijn op een dergelijke sterke afwijking van het proefvlak en de kratten die zij heeft ‘doorgebladerd’ in het magazijn van de verkoper. Het had op de weg van de verkoper gelegen om haar hiervoor te waarschuwen’.

Op grond van het voorgaande is de conclusie dat het beroep op non-conformiteit slaagt. De rechtbank veroordeelt de verkoper in de proceskosten en kent een schadevergoeding toe aan de consument.

 

 

 

Bitcoin betaalmiddel

Is Bitcoin en co. gelijk aan de Euro als wettige betaalmiddel?

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

De laatste tijd is Bitcoin niet weg te denken uit onze dagelijkse gesprekken. Of je nou in de bus zit of op een sprotschool je lichaam aan het perfectioneren bent, praat iedereen overal over Bitcoin en de winsten die zij hebben geboekt door aan- verkoop ervan. Tijdens het schrijven van deze blog is 1 Bitcoin gelijk aan € 6290,32.[1] Kunnen wij nu zeggen dat Bitcoin in de zin van onze Burgerlijke Wetboek aangemerkt kan worden als een valuta en daarmee gelijk is aan een wettig betaalmiddel?

Een Bitcoin bestaat, zo begrijpt de rechtbank, uit een unieke, digitaal versleutelde reeks van cijfers en letters opgeslagen op de harde schijf van de computer van een persoon. Bitcoin worden ‘geleverd’ door het verzenden van Bitcoin van de ene wallet (portemonnee) naar de andere wallet. Bitcoins zijn op zichzelf staande waarde-bestanden, die bij een betaling rechtstreeks door de betaler aan de begunstigde worden geleverd. Hieruit volgt dat een Bitcoin een waarde vertegenwoordigt en overdraagbaar is. Naar het oordeel van Rechtbank Amsterdam vertoont Bitcoin hiermee kenmerken van een vermogensrecht. Een vordering tot betaling in Bitcoin is dus te beschouwen als een vordering die voor verificatie in aanmerking komt.[2]

Nu volgt hieruit een interessante vraag; is Bitcoin ‘geld’ in de zin van de wet?

Rechtbank en Hof
Hof Arnhem -Leeuwarden heeft deze vraag beantwoord met de volgende feiten voor zich.

Eiser heeft in 2012 een overeenkomst gesloten met de gedaagde met betrekking tot de koop en verkoop van 2.750 Bitcoins. De gedaagde zou deze Bitcoins aan de eiser verkopen tegen een koopprijs van € 8,05 per Bitcoin. De eisende partij heeft netjes de totale koopprijs aan de gedaagde middels bankoverschrijving voldaan. Vervolgens heeft de gedaagde slechts 990 Bitcoins geleverd. De resterende 1.760 Bitcoins heeft gedaagde nimmer aan de eiser geleverd. Door deze tekortkoming in de nakoming van de verbintenis heeft de eiser op 11 oktober 2012 de overeenkomst met de gedaagde buitengerechtelijk ontbonden (voor het gedeelte dat de gedaagde nog niet was nagekomen).

Ondertussen was de prijs van 1 Bitcoin zodanig gestegen dat de eiser naast de restwaarde ook een flink bedraag aan schadevergoeding ging eisen. Hij deed daarbij een beroep op artikel 6:125 jo. 6:119. Voor een geslaagd beroep hierop dient sprake te zijn van koersschommelingen in ‘geld’.

Gedaagde beriep zich op het feit dat Bitcoins niet aangemerkt konden worden als geld. Zodoende had eiser geen recht op schadevergoeding inzake koersschommelingen.

Uitspraak

In de eerste aanleg[3]kwam de rechtbank tot de conclusie dat Bitcoin niet aan te merken is als ‘geld’ maar slechts kan worden gezien als een ‘ruilmiddel’ in de zin van artikel 6:125 BW. Hof Arnhem-Leeuwaarden is iets genuanceerder. In r.o. 4.6 geeft Hof haar oordeel hieromtrent.

“ (…) Het hof stelt vast dat [appellant] , zoals door en namens hem op de comparitiezitting nog eens is bevestigd, zich niet rechtstreeks op artikel 6:125 lid 1 BW beroept, maar dat hij in het kader van de schadebegroting aansluiting wenst te zoeken bij dit artikel en overigens bij afdeling 6.1.11 van het BW. In zoverre treft grief 5 doel.

Het hof is van oordeel dat het niet voor de hand ligt om bij de begroting van de schade aansluiting te zoeken bij artikel 6:125 lid 1 BW (algemeen bij afdeling 6.1.11 van het BW). In de eerste plaats heeft art. 6:125 lid 1 BW geen betrekking op de waardeschommelingen van gekochte maar niet-geleverde goederen. In dit geval bestonden de gekochte goederen uit 2.750 bitcoins en was de koopprijs (en de ongedaanmakings-verplichting) uitgedrukt in euro’s. Ook de vordering tot schadevergoeding dient in beginsel te worden voldaan in euro’s. Op grond van artikel 6:125 lid 2 BW is daarom in dit geval lid 1 niet van toepassing.

In de tweede plaats is er naar het oordeel van het hof geen aanleiding om, bij wijze van kapstok, bij de begroting van de schade aansluiting te zoeken bij artikel 6:125 lid 1 BWn. Nu dit artikel betrekking heeft op de situatie dat er vertraging optreedt in de voldoening van een geldsom en er daardoor (naast de schade bedoeld in artikel 6:119 BW) schade optreedt doordat de koers van het geld tot betaling waarvan de verbintenis strekt zich ten opzichte van die van het geld van een of meer andere landen heeft gewijzigd.

Artikel 6:125 lid 1 BW heeft aldus betrekking op de situatie dat er schade wordt geleden doordat er te laat wordt betaald. Terwijl de onderhavige zaak betrekking heeft op de situatie dat er schade is geleden doordat de overeenkomst is ontbonden. Voor zover er al vanuit gegaan zou dienen te worden dat er sprake is van een betalingsverplichting in bitcoins (waarvan het hof niet uitgaat), is die verplichting na de (partiële) ontbinding komen te vervallen. Aangezien deze ook niet meer met vertraging kan worden nagekomen en van schade door een eventueel koersverschil ten tijde van de dagvaarding ook geen sprake kan zijn.

Op zijn hoogst zou in dat geval moeten worden uitgegaan van de waarde/het waardeverschil van de bitcoin op per datum van de ontbinding, nu de verplichting tot levering van de bitcoins vanaf dat moment is komen te vervallen. Dat zou echter niet leiden tot toewijzing van een hoger bedrag dan door de rechtbank is toegewezen.”

Conclusie

Ondanks de nuances die het gerechtshof aanvoert komt zij tot dezelfde conclusie als de rechtbank, namelijk dat Bitcoin niet aan te merken is als ‘geld’. Naar mijn mening zal de Nederlandse rechter geleidelijk stappen zetten om Bitcoin en co. te erkennen als valuta. Wel moeten financiële instellingen, zoals banken en monetaire fondsen de eerste stappen zetten om de nationale rechters een houvast te geven. Immers als wij in de praktijk kijken dan zien we wel degelijk gevallen waarbij Bitcoin aangemerkt kan worden als geld. Denk hierbij aan aankopen die je via thuisbezorgd.nl in Bitcoins kunt betalen.

Onlangs is er tijdens de G20 top Bitcoin en co uitvoerig ter sprake gekomen. Tevens heeft The Financial Stability Board onlangs een document gepresenteerd waarin Bitcoin aangemerkt werd als activa, dus geen valuta. Wel kunnen wij zeggen dat de gebruiker uiteindelijk door adaptatie ervoor kan zorgen dat financiële instellingen zich zullen moeten uitspreken hoe zij Bitcoin zullen aanmerken.

[1]https://coinmarketcap.com
[2]Rb. Amsterdam 14 februari 2018, ECLI:NL:RBAMS:2018:869
[3]Rb. Overijssel 14 mei 2014, ECLI:NL:RBOVE:2014:2667, r.o 4.9

Consumentenrecht-Mining

Is mijn crypto mining apparaat (MINER) gebonden aan schommelingen op de financiële markten?

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Sinds de komst van de cryptovaluta (lees: Cryptocurrency) zijn particuliere beleggers in grote aantallen overgestapt van belleggen in aandelen naar belleggen in deze nieuwe vorm van valuta. Cryptovaluta is een soort digitale munteenheid, die vaak gebruikt wordt als alternatief geldsysteem voor de reguliere geldsoorten.

Laten wij als voorbeeld de Bitcoin nemen. Deze werkt als een digitale decentrale munt op basis van een publiek logbestand. In dit bestand worden alle transacties bijgehouden welk ooit door middel van transacties zijn ontstaan. In de wereld van cryptovaluta wordt dit ook wel de zogenaamde ‘blockchain’ genoemd. Een block is niets meer dan een databestand welke geformuleerd wordt middels een wiskundige berekening. Een miner is degene die grote rekenkracht aan hardware beschikbaar stelt voor het oplossen van deze moeilijke berekeningen. Zodra de mining apparaat een berekening oplost wordt degene daarvoor beloond. Een mining apparaat is een computer die bestaat uit specifieke hardware onderdelen die zodanig zijn samengesteld om daarmee moeilijke berekeningen te kunnen oplossen. Het proces van mining gebeurt steeds door gebruik te maken van een bepaald computersysteem welke is voorzien van een grafische kaart of GPU evenals een processor of CPU. Een volledig apparaat bestaat uit normale dagelijkse computercomponenten.

Feiten

Consument heeft in 2017 een miner gekocht bij een bedrijf die handelt in dit soort apparaten. Nadat de consument het product ontvangen en kort getest heeft, is hij bij nader inziens overgegaan (onverwijld)  tot het instellen van een beroep op herroepingsrecht. Handelaar weigert om mee te werken, omdat hij vindt dat er sprake is van een product die uitgezonderd is in artikel 6:230p onder a Burgerlijk Wetboek.

Oordeel commissie

Commissie stelt dat bij een computerapparatuur geen sprake kan zijn van een zaak die gebonden is aan de schommelingen op de financiële markten. Het gaat immers om een apparaat dat is samengesteld uit normaal verhandelbare componenten. De onderdelen van zo’n apparaat kunnen best onderhevig zijn aan marktwerking, echter is dit wezenlijk anders dan afhankelijkheid van financiële markten. Tevens is dit niet een ‘goed’ wat de wetgever onder de uitzonderingen heeft willen doen vallen. De Europese wetgever heeft voorbeelden genoemd die eventueel onder het begrip ‘financiële markten’ kunnen vallen en bij een computer is hier geen sprake van. De ondernemer wist, althans had moeten, dan wel kunnen weten dat aan een koopovereenkomst op afstand risico’s verbonden zijn. Deze risico’s zijn des ondernemers. De ondernemer kan dergelijke risico’s niet afwentelen op de consumenten. De consument heeft op 21 augustus 2017 gebruik gemaakt van het herroepingsrecht en daarmee de overeenkomst ontbonden. Daarmee rust, overeenkomstig het bepaalde in artikel 6:230r lid 1 BW, de verplichting op de ondernemer om binnen veertien dagen daarna de koopprijs en eventuele bijkomende door de consument betaalde kosten aan de consument terug te betalen.

De commissie is dan ook van oordeel dat bij een koopovereenkomst betreffende mining-apparatuur een consument niet afgehouden kan worden van het recht om de overeenkomst te herroepen. Omdat artikel 6:230o BW dwingend recht is, kan de ondernemer daar ook niet in de door hem gehanteerde algemene voorwaarden van afwijken.

Een van onze juristen heeft deze zaak bij de Geschillencommissie aanhangig gemaakt en tevens met een positief resultaat afgerond. Mocht u vragen hebben omtrent herroepingsrecht of vragen gerelateerd aan cryptovaluta, neem dan gerust contact met ons op!