Consumentenrecht

https://unsplash.com/@villxsmil

Wat is het belang van een ingebrekestelling

, , , , , , , , , , 0

Doel van een ingebrekestelling

Ingebrekestelling is een juridische term waarmee een persoon dan wel een instantie een tweede kans krijgt om alsnog de overeengekomen prestatie na te komen. Middels schriftelijk schrijven vraag je de schuldenaar om binnen een redelijke termijn zich aan de gemaakte afspraken te houden. Wanneer de schuldenaar niet binnen de aangewezen termijn alsnog presteert dan raakt hij in verzuim. Vervolgens krijgt de schuldeiser de mogelijkheid om de overeenkomst te ontbinden dan wel te vernietigen. Als laatste stap kan de schuldeiser over gaan tot het vorderen van schadevergoeding. Dit is in notendop hetgeen wat jij als schuldeiser kunt ondernemen wanneer de wederpartij de gemaakte afspraken niet nakomt. 

Functie van een ingebrekestelling

De functie van de ingebrekestelling is om de schuldenaar nog een laatste termijn voor nakoming te geven. Aldus het bieden van een tweede kans. Wanneer de schuldenaar binnen de aangewezen termijn nakomt dan is er niets aan de hand. Gebeurt dat niet dan is er sprake van een tekortkoming in de nakoming. Hierdoor raakt de schuldenaar als het ware in verzuim. Wanneer de schuldenaar in verzuim is dan kan de schuldeiser aldus overgaan tot schadevergoedingsmaatregel dan wel tot ontbinding van de overeenkomst. De stelplicht en bewijslast dat aan het vereiste van ingebrekestelling is voldaan, rust op de schuldeiser. 

Wat als je zelf de gebreken gaat herstellen

Wanneer de schuldeiser zelf herstelwerkzaamheden gaat verrichten dan benadeelt hij hiermee de schuldenaar in zijn/haar bewijspositie. Immers, hierdoor kan de schuldenaar na het herstel de aanwezigheid van het gebrek onmogelijk betwisten. Daarnaast is het door herstel een tweede kans voor de schuldenaar niet meer mogelijk. Schuldenaar mag dus zelf niet over gaan tot herstel zonder dat de wederpartij in gebreke is gesteld.

Evenwichtig afweging van belangen

Een evenwichtig afweging van belangen is nodig wanneer de schuldenaar nalaat om de schuldeiser een tweede kans te bieden. Althans, hierdoor wordt een herstelmogelijkheid door het toedoen van de schuldeiser blijvend onmogelijk gemaakt. Mijns inziens dienen de gevolgen hiervan voor de rekening van de schuldeiser te komen. Uit de rechtspraak blijkt dat een ingebrekestelling niet alleen bestemd is om ontbinding of schadevergoedingsplicht te realiseren. Evenwel dient een ingebrekestelling de schuldenaar in staat te stellen ZELF het gebrek in de prestatie te verhelpen, alsmede te bepalen of hij dat doet doormiddel van herstelwerkzaamheden dan wel vervanging. 

Conclusie

Het positieve recht legt de schuldeiser de verplichting op zijn wederpartij in staat te stellen het gebrek op te heffen (art. 6:74 lid 2, art. 7:21 lid 6 en art. 7:206 lid 3). Indien de schuldeiser zijn gehoudenheid negeert om zijn wederpartij een tweede kans te geven, is de wederpartij niet gehouden de uitgespaarde nakoming kosten te vergoeden. De bovenstaande gronden brengen met zich mee dat de schending van de gedragsnormen aangaande de ingebrekestelling niet beloond mogen worden met vergoedingsaanspraak. Met andere woorden, wanneer je als schuldeiser van mening bent dat de wederpartij zich niet aan de afspraken heeft gehouden dan moet je die persoon eerst in de gelegenheid stellen om de tekortkoming alsnog te herstellen. Laat je dat nag en ga je zelf over tot het herstel dan loop je de risico dat de gevolgen daarvan voor je eigen rekening komen.

[1] HR 2 februari 2000, NJ 2000, 258, to. 3.6 (Kinheim/Pelders).

Afbeelding: Luis Villasmil

https://unsplash.com/@sctgrhm

Wat houdt de overeenkomst van opdracht in?

, , , , , , , , , , 0

IoT Juristen heeft de laatste tijd een aantal overeenkomsten van opdracht opgemaakt voor cliënten. Ondanks het feit dat de inhoud van de overeenkomsten uiteenlopen, zijn er een aantal standaard bepalingen die de wetgever over deze overeenkomst heeft geregeld. Middels deze blog zullen wij die bepalingen over de overeenkomst van opdracht uit een zetten. Hierbij zal er worden ingegaan op de betekenis van de overeenkomst van opdracht, de betrokken partijen, de rechten en verplichtingen van de betreffende partijen en tot slot de beëindiging van de overeenkomst.

Overeenkomst van opdracht

De overeenkomst van opdracht is een bijzondere overeenkomst dat gestationeerd is vanaf artikel 7:400 e.v. BW. Het is een overeenkomst die wordt aangegaan door twee partijen voor het verrichten van werkzaamheden. Deze werkzaamheden zijn niet te kwalificeren als arbeidsovereenkomst, het maken van werk van stoffelijke aard (aannemingsovereenkomst), het bewaren van zaken, het uitgeven van werken of het vervoeren of doen vervoeren van personen of zaken. Je kan hierbij denken aan het gebruik maken van de werkzaamheden/diensten van advocaten/juristen, deskundigenadvies, designers en tekstschrijvers. 

De overeenkomst van opdracht kan van alles inhouden, zolang er aan de standaardregels van dwingend recht wordt gehouden. De betrokken partijen kunnen buiten de dwingende regels om zelf bepalen wat de inhoud van de overeenkomst is en dienen de regels van artikel 7:400 e.v. BW als handvaten voor de totstandkoming van de overeenkomst van opdracht. 

De partijen

Bij de overeenkomst van opdracht zijn er twee partijen (kunnen meer zijn) betrokken: de opdrachtgever en de opdrachtnemer. De opdrachtgever komt met het verzoek om gebruik te willen maken van de werkzaamheden/diensten van de opdrachtnemer, als de opdrachtnemer het verzoek accepteert is er een overeenkomst van opdracht tot stand gekomen. 

Rechten en plichten opdrachtgever

Rechten

De opdrachtgever heeft recht om op grond van de overeenkomst een voltooide opdracht te krijgen. Daarnaast moet de opdrachtgever op de hoogte worden gehouden van de uitvoering van de werkzaamheden en de datum van afronding van de werkzaamheden.  Wanneer de opdrachtgever om een specifiek expertise/beroep van een persoon heeft verzocht en dit ook is toegewezen, dient de betreffende persoon ook de werkzaamheden zelf uit te voeren. 

Plichten

De opdrachtgever is gehouden zich als goed opdrachtgever te gedragen, dit staat overigens niet in de wet en is een soort van ongeschreven regel. Daarnaast dient de opdrachtgever de opdrachtnemer te betalen voor zijn verrichte werkzaamheden (loon) en de onkosten die daarmee verbonden zijn. De onkosten is de opdrachtgever alleen verplicht te betalen als deze naar redelijkheid voor vergoeding in aanmerking komen, deze staan dus los van het loon die de opdrachtgever verschuldigd is aan de opdrachtnemer. Ook is de opdrachtgever verplicht de schade te vergoeden die is ontstaan door het verwezenlijken van een aan de opdracht verbonden gevaar die niet aan de opdrachtnemer toe te rekenen is. Overigens zijn de voorwaarden voor toekenning van schade aan een professionele opdrachtnemer hoger dan voor een niet-professionele opdrachtnemer. 

Rechten en plichten opdrachtnemer

Rechten

De opdrachtnemer heeft recht op betaling (loon) voor de verrichte werkzaamheden en de daarbij verbonden onkosten worden naar redelijkheid vastgesteld. Daarnaast heeft de opdrachtnemer recht op schade die is ontstaan door het verwezenlijken van een aan de opdracht verbonden gevaar die niet aan de opdrachtnemer toe te rekenen is. Overigens zijn de voorwaarden voor toekenning van schade aan een professionele opdrachtnemer zwaarder dan voor een niet-professionele opdrachtnemer.

Plichten

De opdrachtnemer zal zich als goed opdrachtnemer moeten gedragen, daarbij zal hij bij de verrichte werkzaamheden de nodige zorg moeten dragen. Ook zal de opdrachtnemer de opdrachtgever op de hoogte moeten houden van de uitvoering van de werkzaamheden, inclusief zijn loon, eventuele gemaakte onkosten en de afronding van de werkzaamheden.  Wanneer de opdrachtgever om een specifiek expertise/beroep van een persoon heeft verzocht en dit ook is toegewezen, dient de betreffende persoon ook de werkzaamheden zelf uit te voeren. Wel is het mogelijk dat de betreffende persoon hulp mag inschakelen van anderen personen, echter zal hij wil eindverantwoordelijke zijn voor de werkzaamheden. 

Beëindiging van de overeenkomst van opdracht

De overeenkomst van opdracht eindigt in beginsel als de opdracht is voltooid, voordat de opdracht is voltooid kunnen partijen de overeenkomst opzeggen. Er gelden wel andere regels voor de opdrachtgever als voor de opdrachtnemer. 

Opdrachtgever

De opdrachtgever kan op elk moment de overeenkomst opzeggen, echter geldt bij vroegtijdige opzegging wel een redelijke compensatie voor de tot de opzegging toe verrichte werkzaamheden. Deze compensatie is alleen van toepassing op de professionele opdrachtgever en is niet van toepassing op een natuurlijke persoon die niet in uitoefening is van een beroep of bedrijf. Dit zal wel naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid moeten worden beoordeelt (door de rechter), aangezien het soms onaanvaardbaar is dat er geen compensatie wordt betaald. Daarnaast kan de dood van de opdrachtgever alleen de overeenkomst doen eindigen als dit de overeenkomst overeen is gekomen. 

Opdrachtnemer

De opdrachtnemer die in uitoefening is van een beroep of bedrijf kan de overeenkomst van opdracht alleen opzeggen, als er gewichtige redenen voor zijn, de duur voor onbepaalde tijd is aangegaan en door volbrenging de overeenkomst niet eindigt. Tot slot eindigt een overeenkomst van opdracht door de dood van de opdrachtnemer, met als voorwaarde dat de opdracht specifiek voor de overleden persoon geldt. 

Ben je een opdrachtgever of een opdrachtnemer? Wil je een overeenkomst van opdracht opstellen of heb je advies hierover nodig? Neem dan contact op met een van onze juristen.

Bron: H.N. Schelhaas & A.J. Verheij (red.), Bijzondere overeenkomsten, Deventer: Wolters Kluwer 2019.

Afbeelding: https://unsplash.com/@sctgrhm

 

Klacht

Klachtplicht bij consumentenkoop

, , , , , 0

Wat moet een consument doen bij een gebrekkig geleverd product?

In het dagelijks leven komt het vaak voor dat een verkoper en koper met elkaar een koopovereenkomst afsluiten. De verkoper biedt zijn product aan en de koper aanvaardt dit en zo komt de overeenkomst tot stand. Uit deze rechtsverhouding volgen een aantal verplichtingen. Zo is de koper verplicht om te betalen. De verkoper is op zijn beurt verplicht om het gekochte product te leveren. 

Maar wat nou als het geleverde product gebreken heeft? Wanneer een product niet de eigenschappen bezit die een koper op basis van de koopovereenkomst mocht verwachten, dan spreken we in de wet van non-conformiteit. Wanneer men vast heeft kunnen stellen dat er sprake is van non-conformiteit dan vloeit daaruit voor de koper een nieuwe verplichting: De klachtplicht. In deze blog leg ik uit wat de klachtplicht is, wat de wet hierover zegt en hoe de rechtspraak hierover oordeelt. 

Klachtplicht in de wet: 

Op grond van artikel 7:17 BW kan de koper, tevens consument, klagen over een gebrek die kleeft aan het geleverd product. Mocht de koper een gebrek in het product ontdekken, dan moet de koper volgens artikel 7:23 BW hier direct over klagen.  Dit heet dus klachtplicht. 

De koper moet de klachtplicht tijdig uitvoeren. Volgens de wet is een klacht tijdig ingediend, wanneer deze door de verkoper binnen twee maanden heeft bereikt. Maar hoe sneller, hoe beter. Zo krijgt de verkoper de gelegenheid om het gebrek te herstellen. Bovendien zorgt een snelle uitvoering van de klachtplicht ervoor dat je goed kan aantonen dat het gebrek te wijten is aan de levering van de verkoper. Klaag de koper later dan twee maanden, dan beslist de rechtspraak of de klachtplicht op tijd is uitgevoerd. 

Klachtplicht volgens rechtspraak:

De Hoge Raad zegt het volgende over tijdig, dus binnen twee maanden, klagen bij de verkoper: in beginsel ben je als koper niet verplicht om meteen te klagen zodra het gebrek zich openbaart, maar als je dat niet gelijk doet komt dit wel voor eigen risico..[1]

De Hoge Raad zegt het volgende over niet-tijdig, dus na twee maanden, klagen bij de verkoper: het is een belangenafweging. Het verschuiven van het tijdsaspect naar het nadeelaspect. Zijn de belangen van de verkoper geschaad door het tijdsverloop? ‘Benadeling in zijn bewijspositie of een aantasting van zijn mogelijkheden de gevolgen van de gestelde tekortkoming te beperken.[2]

Vindt de verkoper dat de koper niet tijdig heeft geklaagd, dan ontstaat er, volgens de Hoge Raad, een bewijslastverdeling. De koper moet dan bewijzen dat hij tijdig heeft geklaagd.

De verkoper moet dan vervolgens bewijzen dat de klacht niet tijdig is en dat hij daardoor benadeeld is.[3]  

Consequentie niet-tijdig klagen:

De consequentie voor het  niet-tijdig klagen middels het klachtplicht, is dat de koper nergens meer beroep op kan doen. Ook niet op andere rechtsgronden. Kortom, schend je als koper je klachtplicht, dan kan je niet meer zomaar overstappen naar dwaling of een onrechtmatige daad. 

Praktisch voorbeeld:

Je gaat naar de Media Markt en koopt een wasmachine. Door de koop van de wasmachine, heb je automatisch een koopovereenkomst gesloten met de Media Markt. Na drie weken, blijkt dat de wasmachine kapot is. Vanaf hier zijn er twee scenario’s. 

Scenario 1: 

Je dient direct een klacht in bij de Media Markt. De Media Markt is daarmee in gelegenheid gebracht om je kapotte wasmachine te herstellen. Dat betekent dat jij je klachtplicht tijdig hebt uitgevoerd. Hierdoor is het gemakkelijker te bewijzen dat de Media Markt een kapotte wasmachine aan jou heeft geleverd.

Scenario 2:

Nadat je erachter kwam dat je wasmachine kapot was, heb je vier maanden gewacht voordat je een klacht indiende bij de Media Markt. Volgens de wet ben je dan twee maanden te laat met je klachtplicht uitvoeren. De Media Markt is hierdoor in een nadelige positie gekomen. Na vier maanden tijd kan het ook goed zijn dat de wasmachine kapot is gegaan door eigen toedoen en niet door de levering van de Media Markt. 

De gevolgen hiervan is dat er een verdeling van bewijslast ontstaat. Met andere woorden: beide partijen moeten aantonen dat zij gelijk hebben bij de rechter.

Heeft u vragen met betrekking tot de klachtprocedure of over dit onderwerp. Neem dan gerust contact op met een van onze juristen voor een vrijblijvend gesprek.

[1] HR 9 mei 2014, ECLI:NL:HR:2014:1077, NJ 2014/275. 

[2] HR 8 februari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BY4600, NJ 2014/497.

[3] HR 12 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3593, NJ 2017/163.

photo-1521791055366-0d553872125f

Wanneer is het betalen van bemiddelingskosten bij een intentieverklaring voor het huren van een woning verplicht?

, , , , , , , , , , , , , 0

Er zijn tegenwoordig vele bemiddelingskantoren bij het verhuren van een woning, zij bemiddelen als het ware tussen de verhuurder en de klant (potentiële huurder) van een woning, studio of kamer. 

De gang van zaken

Klanten kunnen zich digitaal inschrijven bij het betreffende bemiddelingsbureau, bij de inschrijving kunnen zij hun wensen selecteren, waarbij zij worden gelinkt aan de beschikbare woning die het meest bij hun wensen past. Er worden dan een aantal potentiële huurders uitgenodigd om de woning tegelijk te bezichtigen, tijdens deze gelegenheid wordt er ook een intentieverklaring getekend door de klanten om te laten zien dat zij daadwerkelijk van plan zijn de woning te willen huren. 

Uit een intentieverklaring blijkt dat de klant door ondertekening bekend maakt dat hij/zij in de woonruimte geïnteresseerd is en dat hij/zij bereid is te gaan onderhandelen over de totstandkoming van een huurovereenkomst. De klant moet dan zorgen voor diverse bescheiden die het voor de bemiddelaar mogelijk maakt om de verhuurder te vragen of deze bereid is te gaan verhuren. Wanneer de verhuurder die bereidheid uitspreekt dan beginnen de onderhandelingen over het tot stand komen van de huurovereenkomst.

Bij de inschrijving zijn er een aantal bepalingen bijgevoegd die als een soort “voorwaarden” functioneren tussen de klant en het bemiddelingsbureau. Een van de meest voorkomende bepalingen zijn de zogenoemde annuleringskosten of bemiddelingskosten die een klant moet betalen als die:

  • De gevraagde gegevens niet binnen een bepaalde tijd aanlevert; of
  • De klant ziet er zonder legitieme reden er vanaf de woning te accepteren.

De meest voorkomende, is het tweede geval, waarbij er honderden euro’s in rekening worden gebracht, omdat er volgens het bemiddelingsbureau geen legitieme reden is om af te zien van de woning. De vraag is dan of het bemiddelingsbureau zulke kosten in rekening mag brengen en wat een intentieverklaring eigenlijk inhoudt?

Oordeel rechter

De rechtbank Rotterdam heeft hierover het volgende gezegd: De intentieverklaring kan, door de inhoud ervan die hiervoor werd weergegeven, niet op één lijn worden gesteld met het tot stand komen van een huurovereenkomst. Het is immers de intentie om te gaan onderhandelen over het tot stand komen van een huurovereenkomst en de voorwaarden daarvan[1]. Wanneer de verhuurder die bereidheid uitspreekt dan beginnen de onderhandelingen over het tot stand komen van de huurovereenkomst. In deze zaak hebben die onderhandelingen niet tot een huurovereenkomst geleid. De bemiddeling is derhalve niet succesvol geweest[2].

Nu van een definitief accepteren geen sprake is, gelet op de tekst van de intentieovereenkomst, kan ook deze bepaling niet bewerkstelligen dat de woningzoekende de bemiddelingskosten of annuleringskosten verschuldigd is. Deze onderhandelingen hebben niet geleid tot een huurovereenkomst zodat moet worden vastgesteld dat er geen succesvolle bemiddeling is geweest. 

Met andere woorden de intentieverklaring brengt niet met zich mee dat er een huurovereenkomst is aangegaan, het weigeren of niet accepteren van een woning is een geldige reden om af te zien van huur van een woning. Er mogen geen bemiddelingskosten of annuleringskosten in rekening worden gebracht. Wel zal er opgelet moeten worden dat bij het in beginsel accepteren van een woning en later het afzien hiervan, de annuleringskosten wel legitiem in rekening gebracht kunnen worden. 

Heeft u een soortgelijk geval gehad waarbij u het niet eens bent met de bemiddelings- of annuleringskosten, of is er een beding die volgens u niet deugd? Neem dan contact op met een van onze juristen voor een vrijblijvend gesprek!

[1]ECLI:NL:RBROT:2015:7843, R.O. 4.2.

[2]ECLI:NL:RBROT:2015:7843, R.O. 4.2.

Afbeelding: Cytonn Photography on Unsplash

sebastian-herrmann-1395537-unsplash

Algemene voorwaarde: Wat moet ik daaronder verstaan?

, , , , , , , 0

De algemene voorwaarden die ook wel gekenmerkt worden als de ‘kleine lettertjes’, worden gebruikt om regeltjes op te stellen tussen twee of meerdere partijen om duidelijkheid te verschaffen als er onenigheid dreigt te ontstaan bij het aangaan van een overeenkomst. Het is een soort leidraad voor partijen om te weten hoe met elkaar om te gaan en wat van elkaar te kunnen verwachten in specifieke gevallen. Voordat de algemene voorwaarden inwerkingtreden moet er door de wederpartij een akkoord worden gegeven.

Het komt echter weleens voor dat er een beding is opgenomen in de algemene voorwaarden die in strijd is met de wet, de meest voorkomende reden is dat het beding ’onredelijk bezwarend’ is en niet geoorloofd is om het in stand te houden. Als dit het geval is dan wordt het betreffende beding vernietigd door de rechter.

Feiten
Een voorbeeld hiervan is de onlangs verschenen uitspraak van het Gerechtshof Arnhem- Leeuwarden waar het ging om een aannemer die werd ingeschakeld door de eigenaar van een woning om een aanbouw te realiseren. Bij brief, inclusief een offerte heeft de aannemer de algemene voorwaarden toegevoegd. De eigenaar van de woning is hiermee akkoord gegaan. Na het afronden van het werk van de aannemer, werd er geconstateerd dat in de vloer kras en -scheurvorming is ontstaan. De aannemer beroept zich op de algemene voorwaarden, die bepalen dat hij niet aansprakelijk is voor de ontstane schade. De eigenaar heeft een eigen bedrijf, waardoor de aannemer ervan uit was gegaan dat hij als particulier de overeenkomst heeft gesloten. Echter ging het hier om privé gebruik van de eigenaar, waardoor hij als consument gezien moest worden en daardoor andere bepalingen van toepassing waren, die automatisch andere verwachtingen met zich meebrengen.[1]
De tegenpartij betwist niet dat [Geïntimeerde] de overeenkomst als consument is aangegaan, maar betoogt dat de subjectieve kennis die deze wederpartij – [Geïntimeerde] – heeft, van belang is bij de beoordeling van de onredelijk-bezwarendheid.[2]

Oordeel rechter
Het hof heeft het volgende hierover gezegd: ‘Ook een goed geïnformeerde consument bevindt zich immers tegenover de zakelijke gebruiker van algemene voorwaarden in een ongelijkwaardige positie. Zo heeft hij, bijvoorbeeld, een andere onderhandelingspositie dan een zakelijke wederpartij. Het spreekt ook niet aan om de aanvaardbaarheid van bedingen in algemene voorwaarden met consumenten mede afhankelijk te laten zijn van de veelal toevallige subjectieve omstandigheden van de consument.’ [3]
De overeenkomst is aangegaan als natuurlijk persoon die niet handelt in de uitoefening van een beroep of bedrijf. Artikel 6:237 BW is dus van toepassing. Dat betekent dat de exconisaties opgenomen in artikel 6 van de algemene voorwaarden en de gebrekenregeling
van artikel 7 van de algemene voorwaarden worden vermoed onredelijk bezwarend te zijn op grond van artikel 6:237 aanhef en onder f en h BW.[4]

Het is dus van essentieel belang onderscheid te maken tussen een particulier en een consument bij het aangaan van de algemene voorwaarden, dit om de verwachtingspatroon tussen beide te waarborgen. Dit onderscheid is belangrijk, omdat er dan andere bepalingen van toepassing zijn, die uiteindelijk andere consequenties met zich meebrengen. Aan de oordeel van de rechter is te zien, dat het niet uitmaakt of dat de consument bovengemiddeld geïnformeerd is. De onderhandelingspositie is juist doorslaggevend.

Heeft u een soortgelijk geval gehad waarbij u het niet eens bent met de algemene voorwaarden, of is er een beding die volgens u niet deugd? Neem dan contact op met een van onze juristen voor een vrijblijvend gesprek!

Afbeelding is gemaakt door  Sebastian Herrmann via Unsplash

[1]ECLI:NL:GHARL:2019:1569, R.O. 3.

[2]ECLI:NL:GHARL:2019:1569, R.O. 5.8

[3]ECLI:NL:GHARL:2019:1569, R.O 5.9.

[4]ECLI:NL:GHARL:2019:1569, R.O. 5.9.

photo-1531417666976-ed2bdbeb043b

Waarom is Blockchain niet trustless in absolute zin?

, , , , , , , , , , , , , 0

In het dagelijks leven sluiten wij ontzettend veel overeenkomsten met elkaar. Waar wij niet bij stilstaan is de definitie die de wetgever hieraan geeft, namelijk: een overeenkomst komt tot stand door aanbod en aanvaarding tussen twee of meerdere personen (artikel 6:217 BW). Beide gedragingen (aanbod – aanvaarding) geschieden middels een zogenaamde ‘wil en verklaring’ (artikel 3:33 BW). Voor de beide gedragingen geldt dat er vertrouwen dient te zijn in hetgeen wat een persoon tegenover de ander zegt. Mocht dat niet zo zijn dan schrijft de wetgever een aantal procedures voor om het gebrek bij wilsovereenstemming te repareren of juist te bevestigen. Om niet al te peilloos te worden inzake het materieel recht wil ik middels deze blog ingaan op het (ontbreken in relatieve zin) vertrouwensaspect binnen het blockchian systeem en hoe het systeem dat aspect reguleert. 

Wat blockchain doet is het ter beschikking stellen van een systeem waarbij men gegevens of informatie kan vastleggen. De vastlegging geschiedt digitaal middels wiskundige formules. Wat een blockchain doet is het minimaliseren van het vertrouwen tussen verschillende actoren in het systeem. De blockchain stimuleert de gebruikers ervan om samen te werken met een aantal vooraf geschreven regels om de gewenste doelen te bereiken. 

Voorbeeld:

Persoon A en persoon B willen een transactie sluiten met betrekking tot de verkoop van een mobiele telefoon. Beide personen zijn (moeten) fysiek aanwezig tijdens het executeren van de transactie. A wordt eigenaar van een nieuwe mobiele telefoon en B ontvangt daarvoor contant een geldbedrag. Twee factoren die daarvoor van belang zijn:

  • Authenticiteit: de feitelijke koper overhandigt het geld, en
  • Geen dubbele uitgaven: Biljetje van €50 euro is niet nep, wordt gecontroleerd en geaccepteerd door B.

Uiteraard gelden deze factoren tevens voor wanneer mensen via elektronische weg (bol.com) een transactie aangaan. 

Als dit ons uitgangspunt moet zijn, waarbij fysieke aanwezigheid een must is dan hebben wij in relatieve zin een zeer beperkt transactiesysteem bedacht. Immers, twee personen mogen enkel met elkaar een transactie aangaan waarbij fysiek aanwezigheid een must is. Dit beperkt ons economische vrijheid waardoor de economie nimmer op grote schaal kan functioneren. 

Wat wij in ieder geval willen is een manier bedenken waardoor er een tussenpersoon wordt ingeschakeld die de overdracht van het geldbedrag kan faciliteren. Dit zorgt ervoor dat de daadwerkelijke koper het geld verzendt en waarbij de koper niet aan de echtheid van het geldbedrag hoeft te twijfelen. Graag wil ik benadrukken dat het in casu gaat om het hebben van vertrouwen een tussenpersoon en niet de hoedanigheid van de situatie. 

Wie moet dan hiervoor zorgdragen als betrouwbaar tussenpersoon?

Betalingen via traditionele financieringskanalen gebeuren via tussenpersonen (financiële instellingen met bepaalde rollen en het niveau van vertrouwen). Deze financieringskanalen worden ook wel als ‘gecentraliseerde systemen’ aangeduid. Veel organisaties hanteren een gecentraliseerd systeem waarbij een groep mensen centrale controle heeft over de organisatie. Hierbij kun je denken aan banken; betalingsproviders (zoals, Adyen); een overboekingsmaatschappij (Western Union) of een creditcardmaatschappij (Visa).

Voor het traditionele financieringskanaal nemen wij gemakshalve de ING-bank. ING dient de transactie te verifiëren en garanderen dat uit ons voorbeeld, persoon B een echt biljet van €50 euro ontvangt. Met andere woorden, tenzij er een directe fysieke overdracht van waarde van het ene individu naar het andere is, moet er een tussenpersoon zijn die we kunnen “vertrouwen”. De vraag die beantwoord moet worden is: moeten wij per se een gecentraliseerd systeem hebben waarbij een derde deze verificatie stappen op zich neemt? 

Blockchains zijn niet anders of toch wel?

Blockchains definiëren een protocol (werkwijze) waarmee twee personen met elkaar kunnen communiceren op een “peer-to-peer” manier via het internet. Peer-to-peer is een netwerk zonder centrale server. Partijen kunnen middels dit systeem transacties met elkaar aangaan waarbij het vertrouwen gebaseerd is op het onderliggende netwerk. In tegenstelling tot de traditionele financieringskanalen vertrouw je niet op een ‘derde’ (ING of de notaris) die de transactie gaat verifiëren maar het onderliggende blockchian-systeem om de overdracht zowel mogelijk te maken als de authenticiteit van de afzender en valutaveiligheid te waarborgen. 

Bij een “gecentraliseerd” systeem vertrouwen we erop dat een derde partij (Notaris of de ING-Bank) optreedt als een tussenpersoon die deze twee eigenschappen garandeert; in een “gedecentraliseerd” systeem wordt ons vertrouwen elders geplaatst, namelijk in cryptografie met openbare sleutel en een “consensusmechanisme” waarmee we de waarheid kunnen bepalen.

Cryptografie in de praktijk 

Publieke sleutel cryptografie maakt gebruik van:

  • Een set openbare sleutels die zichtbaar is voor iedereen; en
  • Een set privésleutels die alleen zichtbaar is voor de eigenaar.

Middels deze privé sleutel kan men zogenaamde “digitale handtekeningen” plaatsen voor elke blockchain transactie. Bij traditionele gevallen zou je het kunnen vergelijken met je pincode. Je bevestigt met andere woorden dat jij degene bent die de transactie verricht omdat jij enkel degene bent althans hoort te zijn, die over de pincode beschikt. 

Authenticiteit door:

  • Bevestigen dat de transactie afkomstig is van de gebruiker, en
  • Voorkomen dat de transactie door iemand wordt gewijzigd nadat deze is uitgegeven.

Wanneer men ooit zou proberen om de transactie te wijzigen dan zal het systeem dat weigeren. Tot zover wat betreft de verificatieprocedure. 

Hoe zit het dan met het voorkomen van dubbele transacties? 

Om dubbele transacties te voorkomen dient er een logboek bijgehouden te worden. Hierin wordt bijgehouden (via o.a. public key) wie de eigenaar is van het geldbedrag.  

Dit is waar het “consensussysteem” – dat ons in staat stelt om een ​​digitaal gedeelde waarheid te bewaren – in het spel moet komen.

Machine Consensus  

Blockchains hebben een gedeeld grootboek dat ons de absolute waarheid van de staat van het systeem weergeeft. Het gebruikt wiskunde, economie en speltheorie om alle partijen in het systeem te stimuleren om een ​​”consensus” te bereiken (een overeenstemming te bereiken over één enkele status van dit grootboek).

Gemakshalve nemen wij de onderliggende blockchain technologie van Bitcoin als voorbeeld. Het Bitcoin-protocol heeft een consensusalgoritme genaamd “Proof of Work” dat het systeem bij elkaar houdt. Om een ​​transactie tussen twee consumenten af ​​te wikkelen, vereist het algoritme dat een verzameling knooppunten (“mijnwerkers” genoemd) met elkaar wedijveren om transacties te valideren door een complex algoritmisch probleem op te lossen. Met andere woorden, Bitcoin “stimuleert economisch” mijnwerkers om computerkracht aan te schaffen en te gebruiken om complexe problemen op te lossen. Deze economische prikkels zorgen ervoor dat:

  • Mijnwerkers die transactiekosten verdienen die gebruikers betalen voor het uitvoeren van een transactie en;
  • Mijnwerkers die nieuwe Bitcoins verdienen voor het succesvol oplossen van de puzzel.

Vanwege deze economische prikkels zoeken mijnwerkers constant in het netwerk naar opdrachten zodat ze een nieuwe reeks transacties aan het blokchainsysteem kunnen toevoegen. Vervolgens gebruiken ze hun computerbronnen om het complexe algoritme op te lossen om te “bewijzen” dat het systeem werkt en betrouwbaar is.

De eerste mijnwerker die het algoritme heeft opgelost, voegt het bewijs en het nieuwe blok (en alle transacties daarin) toe aan de blockchain en verzendt deze naar het netwerk. Op dat moment synchroniseert iedereen in het netwerk de nieuwste blockchain immers, dat is de “waarheid” waarin iedereen gelooft.

Elk nieuw blok dat op deze manier aan de blockchain wordt toegevoegd, voegt meer beveiliging toe aan het systeem omdat een aanvaller die nieuwe blokken wil maken de puzzel consistent sneller moet oplossen dan iemand anders in het netwerk. Dit is praktisch onmogelijk om te doen, waardoor het onmogelijk is om de gegevens binnen deze blokken te wijzigen. Dit is de reden waarom de gebruikers van het systeem het systeem blijven vertrouwen. 

Dus wanneer we met elkaar transacties uitvoeren op de blockchain, verankeren we ons vertrouwen in de mijnwerkers die hun middelen opgeven om het werk te doen zodat er geen dubbele uitgaven worden gedaan.

Conclusie

Wanneer we zeggen dat blockchian ‘geen vertrouwen’ nodig heeft, dan bedoelen we dat er mechanismen zijn waarmee alle partijen in het systeem een ​​consensus kunnen bereiken over wat de canonieke waarheid is. Kracht en vertrouwen worden gedistribueerd (of gedeeld) onder de belanghebbenden van het netwerk (bijvoorbeeld ontwikkelaars, mijnwerkers en consumenten), in plaats van geconcentreerd in één persoon of entiteit (ING-Bank).

Binnen het Blockchain systeem is het vertrouwen meer ‘gedistribueerd’ dat wil zeggen men vertrouwt iedereen in totaal. Dit vertrouwen wordt veroorzaakt vanwege het feit dat iedere gebruiker van het systeem (middels consensus) een overeenstemming heeft bereikt m.b.t. de wijze van het gebruikt van dat systeem. Dan schrijft niet de wetgever over (die gebonden is aan nationale grenzen van een land) hoe men overeenkomsten met elkaar dient aan te gaan, maar een samenhang van wereldwijde gebruikers van het systeem. Die geven samen aan hoe en onder welke voorwaarde men met elkaar overeenkomsten aangaat. Tot slot zou je hiermee kunnen concluderen dat bij Blockchain het vertrouwen niet moet bestaan tegenover je wederpartij maar in het systeem!

Hieronder gerelateerde onderwerpen:

Afbeelding: Marcos Mayer

Template IoT Blog2

Bitcoin-transacties hoe en wat?

, , , , , , , , , , , , , , , ,

Hoe werken de Bitcoin-transacties in de praktijk?

De komst van de Bitcoin (BTC) heeft een revolutie teweeggebracht in de betalingssector door gecentraliseerde systemen te verwijderen en de behoefte aan dure en vaak ingewikkelde tussenpersonen achterwege te laten. Laten we ter illustratie eens kijken naar betalingen via traditionele gecentraliseerde systemen en deze vergelijken met BTC.

Gecentraliseerde betalingen

Betalingen via traditionele financieringskanalen geschieden via tussenpersonen (financiële instellingen met bepaalde rollen en een niveau van vertrouwen).

Dit zijn de kenmerken van een dergelijk systeem (in notendop):

  • Mogelijkheid bieden voor omkeerbare transacties;
  • Er dient vertrouwen te bestaan in het gebruik van die tussenpersonen; 
  • Zorg dragen dat geld gecreëerd wordt;
  • Te allen tijde (in theorie) toegang bieden tot privévermogen;
  • Tussenpersonen nemen een percentage, wat de transactiekosten verhoogt en hun minimumprijs bepaalt;
  • Kosten in rekening brengen bij de gebruikers van die diensten;
  • De omkeerbaarheid van transacties verhoogt de kosten van services;
  • Omdat de betaling geannuleerd kan worden, is de verkoper enigszins verzekerd; 
  • Een bepaald percentage van fraude is onvermijdelijk.

Maar wat als er een betalingssysteem zou zijn waardoor twee deelnemers direct geld of op geld waardeerbare vermogensbestanddelen kunnen overboeken, zonder dat zij elkaar hoeven te vertrouwen in het kader van verzenden/ontvangen van geld en zonder tussenkomt van tussenpersonen? En wat als er een betalingssysteem zou zijn die mensen (in plaats van theoretische mogelijkheden) te allen tijde beschikking/beveiliging biedt over het beheer van het vermogen? 

Dit is precies wat BTC op basis van de blockchain-technologie doet.

Hoe werkt het?

Informatie (blokinfo, teller en lijst met transacties) wordt in blokken vastgelegd. Wanneer een blok (ter grootte van maximaal 1 MB) vol is, verschijnt er een nieuw blok. De blokken zijn lineair met elkaar verbonden, de een na de ander in volgorde en elk blok bevat informatie (hash) over de vorige. Daarom kan men, als men dat wil, alle informatie tot het eerste blok terugvinden. Dit blokkensysteem kun je vergelijken met een grootboek waarin alle handelingen zijn terug te vinden. 

We definiëren elektronische munten als een reeks digitale handtekeningen. Persoon A stuurt de munt naar persoon B, ondertekent de hash van de vorige transactie (bevestigd en erkent), de openbare sleutel van persoon B, en koppelt deze informatie aan de munt. 

Hoe bepaalt persoon B echter hoeveel keer iemand deze munt heeft uitgegeven (om dubbel spenderen te voorkomen)? Op een of andere manier dient hij te achterhalen dat geen van de vorige eigenaars de transactie heeft getekend. Hiervoor wordt een tijdstempel geschreven in de blokhash. Het laat zien dat er op dat moment specifieke gegevens bestonden en daarom in de blokhash vielen. Hierdoor blijkt dat alleen de eerste transactie geldig is, dus men hoeft zich geen zorgen te maken over late pogingen tot dubbele uitgaven immers de informatie over de eerste transactie was al aanwezig en omdat deze voor alle systeemdeelnemers is vastgelegd, wordt de foutieve (later) weergegeven transactie verworpen.

Van de kant van de gebruiker ziet de bewerking er als volgt uit: Persoon A opent zijn portefeuille, voert het adres van de ontvanger in met een bedrag van 2.5 (bijvoorbeeld) Bitcoin (BTC) en voert de handtekening uit met behulp van de persoonlijke sleutel (de openbare sleutel of bitcoin-adres is een uniek persoonlijk adres dat in de keten gebruikt wordt, iedereen kan het zien en de privésleutel werkt als een wachtwoord).

Binnen het systeem heeft een transactie drie soorten informatie:

  • Input: met details over waar persoon A BTC’s heeft.
  • Bedrag: Het aantal overgeboekte munten. In dit geval 2,5 BTC.
  • Output: Persoon B BTC wallet-adres.

Input en output

BTC bestaat alleen in de vorm van transactierecords in de elektronische bewaarplaats. Het saldo van persoon A bestaat bijvoorbeeld uit 1 BTC van persoon C en 3 BTC van persoon D. Dit zijn allemaal verschillende transacties die op verschillende tijdstippen zijn uitgevoerd. In de portefeuille van Persoon A worden de records niet samengevoegd in één bestand met 4 BTC, maar worden ze nog steeds afzonderlijk opgeslagen.

Om ervoor te zorgen dat persoon A naar persoon B, 2.5 BTC kan verzenden, probeert de bewaarplaats een bestand met een dergelijke som of een combinatie van gegevens te vinden. In ons voorbeeld is er geen bewerking met een dergelijk bedrag en deze zijn niet cumulatief om de vereiste hoeveelheid te krijgen. Persoon A kan 3 BTC die hij ontvangen heeft van persoon D (de som van de invoer) niet verbreken omdat het systeem een ​​dergelijke verdeling niet toestaat. Daarom moet persoon A 3 BTC verzenden in plaats van 2,5 (outputhoeveelheid) voor twee transacties of twee uitgangen: 2,5 BTC voor persoon B en 0,5 BTC terug in de vorm van verandering. Natuurlijk ziet de gebruiker het verschil niet en dit is slechts een manier om uit te leggen hoe dit in het algemeen werkt.

Samenvattend

De monetaire instellingen worden beheerd door mensen die daarvoor aangesteld zijn. Ons geld (euro) wordt vrijgegeven door de Europese Centrale Bank (ECB). Uiteraard heeft de overheid ook een taak bij de vervaardiging van betaalmiddelen. Echter, worden de grootste deel van de betaalmiddelen door banken en bedrijven in de wereld teweeggebracht. 

Een simpele gedachte die werd bevestigd door de Amerikaanse economist, professor aan de Washingthon University in St. Lous, Hyman Minsky is dat iedereen geld kan vervaardigen maar het grootste probleem, is om het geaccepteerd te krijgen. 

Al met al kan er gezegd worden dat de grootste geldvervaardigers de banken zijn. De centrale bank van een land garandeert (indirect) dat banken te alle tijden in staat zullen zijn om betalingen te verrichten. 

In 2015 heeft Wim Boonstra met het onderzoek ‘Hoe werkt geldschepping’ onder andere het geconcludeerd: ‘De centrale bank creëert het aggregaat M0 (bankbiljetten en reserves banken). Zij kan dit ongelimiteerd en ‘uit het niets’ doen. De geldscheppingswinst is voor de centrale bank, die veelal eigendom is van de overheid’. 

In tegenstelling tot banken, die uit het niets geld kunnen scheppen heeft BTC een gelimiteerd aantal van 21 miljoen beschikbaar (in theorie). Men zou zich kunnen afvragen wie beheert het systeem of van wie is de BTC? Eigenlijk is het antwoord heel simpel, het is te vergelijken met het spreken van een taal. Van wie is de Nederlandse taal? In theorie zou je kunnen zeggen, het is bestemd voor mensen in Nederland om zich verstaanbaar te maken. Echter, kan eenieder deze taal leren en ook toepassen. Het is eigenlijk van iedereen die het wil/kan spreken. Talen komen spontaan naar voren; de consensus over de betekenis van woorden is eerder organisch dan opgelegd door woordenboeken. Zoals woordenboeken het fenomeen van een taal beschrijven in plaats van het te definiëren, zo beschrijven Bitcoin-implementaties de taal van Bitcoin met codes. Niemand wordt gedwongen akkoord te gaan met de definitie van een bepaald woord in een woordenboek, en ze hoeven ook niet akkoord te gaan met code in een bepaalde Bitcoin-implementatie door het uit te voeren.

Hieronder gerelateerde onderwerpen:

rawpixel-699806-unsplash

Wat is een smart-contract?

, , , , , , , , , , , , ,

Wat is een smart-contract?

Op de cryptomarkt zijn er de laatste tijd weinig nieuwkomers die zich bezighouden met slimme contracten. We hebben allemaal kennislacunes en veel definities zijn erg vaag, vooral als het gaat om blockchain – en slimme contracten 

Wat is een slim contract eigenlijk?

Een slim contract is een programma dat de uitvoering van een gespecificeerd resultaat start wanneer aan vooraf gespecificeerde voorwaarden is voldaan. Met andere woorden: partijen komen een aantal voorwaarden met elkaar overeen en de resultaten daarvan kunnen vooraf in de uitvoering worden bepaald. Wat wij hier gaan beschouwen (twee voorbeelden), is dat wanneer aan de vereisten van de overeenkomst wordt voldaan, het slimme contract automatisch uitgevoerd wordt. Het principe en de meest duidelijke voordelen van deze technologie zijn de uitschakeling van tussenpersonen en de oplossing van het probleem van vertrouwen, wat een verworvenheid is van technologisch vertrouwen.

De eerste en meest eenvoudige toepassing van een dergelijk contract is een multi-handtekeningcontract (d.w.z. multisig, escrow). De partijen die elkaar niet vertrouwen, kunnen een bepaald aantal activa in de blockchain bevriezen. 

Voorbeeld 1

Stel, dat ouders van Jan een contract opmaken waarbij zij per maand €50 euro sparen voor hem. Wanneer hij meerderjarige wordt krijgt hij beschikking over het spaartegoed. Dit type contract accepteert transacties, draagt geld over van de ene bankrekening naar de andere en controleert de tijdlijn voor een specifieke datum (geboortedatum en leeftijd van 18 jaar). Zodra het Jan 18 wordt krijgt hij het geldbedrag automatisch overgeboekt naar zijn rekeningnummer. De zogenaamde miners die de code van dit contract tegenkomen zullen dit onvoorwaardelijk uitvoeren. Met andere woorden wanneer de tijd rijp is wordt het contract automatisch uitgevoerd en in de blockchain-register opgenomen.

Voorbeeld 2

Een ander type contract kan een contract zijn dat de weddenschappen op de Bitcoin-prijs op een specifieke datum accepteert en vervolgens het geld overmaakt naar de winnende partij op basis van het resultaat. Hoe weet een contract het Bitcoin-tarief? Kunnen de gegevens tenslotte niet worden veranderd of nagebootst?

Dergelijke problemen kunnen worden opgelost met Oracles. Een orakel is een dirigentprogramma dat informatie uit externe gegevensbronnen overdraagt ​​aan de blockchain en de nodige gegevens verschaft om slimme contracten uit te voeren. Een orakel kan bijvoorbeeld aandelenkoersen op het externe web volgen en deze gegevens overbrengen naar de blockchain.

Onvoorwaardelijke voordelen van slimme contracttechnologie zijn uiteraard besparingen (vanwege het ontbreken van tussenpersonen); onveranderlijkheid (aangezien de voorgeschreven voorwaarden van het contract zijn opgeslagen in een gedistribueerd register, en niemand kan ze wijzigen) en snelheid (wanneer aan de voorwaarden is voldaan, start het proces onmiddellijk).

Over het algemeen is een slim contract een belangrijke doorbraak en een basis voor bredere toepassingen van blockchain-technologie. Slimme contracten hebben de markt via “Initial coin offerings” uitgebreid, maar hun toepasbaarheid reikt veel verder. Alleen de tijd zal uitwijzen of slimme contracten ins staat zijn om andere kerngebieden van de economie te verstoren.

Hieronder gerelateerde onderwerpen:

Non-confromiteit bij aankoop vloertegels

Non-conformiteit bij aankoop vloertegels

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Non-conformiteit is een bijzondere regeling van het algemene beginsel inzake ‘wanprestatie voor koopovereenkomsten’. Men spreekt van wanprestatie in algemene zin wanneer één van beide partijen (koper of verkoper) toerekenbaar tekort schiet in de verplichting tot nakoming van een verbintenis of (koop)overeenkomst. Het gevolg van een wanprestatie kan zijn, dat de tekortschietende partij schadeplichtig wordt tegenover de andere partij. Indien een van de tekortschietende partijen in slaagt om de toerekenbaarheid te betwisten, zoals bij overmacht dan vervalt de wanprestatie of een verplichting tot schadevergoeding.

In de wet hebben wij bijzondere regels met betrekking tot koopovereenkomsten. In dit stuk zal worden ingegaang op de consumentenkoop. Dat wil zeggen, een partij treedt naar voren als consument en de wederpartij is te allen tijde een professionele handelende verkoper. In artikel 7:17 BW wordt uitleg gegeven met betrekking tot hetgeen de koper mag verwachten bij de totstandkoming van een overeenkomst. Samengevat komt het erop neer, dat ‘een product/apparaat/onderdeel niet aan de overeenkomst beantwoordt indien zij, gezien de aard van de zaak en de mededelingen van de verkoper die hij over een zaak heeft gedaan, niet de eigenschappen bezit die de koper op grond van de overeenkomst mocht verwachten’. Een koper mag bijvoorbeeld verwachten dat een koelkast langer dan 3 jaar meegaat. Zo kan een koper tevens verwachten, dat een tegel die hij gekocht heeft binnen 12 maanden geen slijtage of verkleuringen vertoond nadat het geplaatst is. Indien de afgeleverde zaak niet aan de overeenkomst beantwoordt dan heeft de koper recht op een correcte nakoming. De koper kan in ieder geval de volgende rechten inroepen:

  1. aflevering van het ontbrekende;
  2. herstel van de afgeleverde zaak, mits de verkoper hieraan redelijkerwijs kan voldoen;
  3. vervanging van de afgeleverde zaak, tenzij de afwijking te gering is om dit te rechtvaardigen;

of, als dat allemaal niet (meer) mogelijk is

  1. ontbinding van de koopovereenkomst.

Indien deze non-conformiteit zich binnen 6 maanden voordoet, dan wordt de consument door de wetgever geholpen. Hij hoeft namelijk niet te bewijzen hoe deze non-conformiteit is ontstaan. De wet zegt “bij een consumentenkoop wordt vermoed dat de zaak bij aflevering niet aan de overeenkomst heeft beantwoord, indien de afwijking van het overeengekomen zich binnen 6 maanden na aflevering openbaart. De wetgever neemt hiermee aan dat de non-conformiteit reeds vaststaat indien het gebrek zich binnen 6 voordoet. Ter verduidelijking, stel je koopt een koelkast en binnen 6 maanden begeeft het apparaat, dan kun je direct een beroep doen op de bovenstaande rechten zonder dat je zelf hoeft aan te tonen waar deze non-conformiteit door komt.

Feiten

Een bedrijf dat zich online bezighoudt met de in- en verkoop van tegels en het (laten) aanbrengen van tegelwerken heeft een geschil met een consument. Consument heeft op een gegeven moment in de showroom van het bedrijf diverse proefvlakken bezichtigd voor een tegelvloer in haar appartement. Uiteindelijk heeft de consument een keuze gemaakt voor tegels van natuursteen met een afmeting van 60 cm x 60 cm.  De rechtbank stelt voorop dat de tussen partijen gesloten overeenkomst voldoet aan de omschrijving van consumentenkoop. Dit betekent dat in beginsel zowel afdeling 7.12.1 (aanneming van werk) als titel 7.1 (koop) BW van toepassing is.

Consument stelt dat de tegelvloer niet de eigenschappen bezit die zij op grond van de overeenkomst mocht verwachten. Zij heeft de tegels uitgezocht op basis van een proefvlak en door het ‘bladeren’ van een partij tegels in de showroom van de verkoper. Het waren effen zwarte tegels met af en toe een witte nerf. Al twee weken na het leggen van de tegelvloer toonden de tegels wisselend van elkaar een sterke verkleuring naar vaalgrijs. Geen van de geplaatste tegels was uiteindelijk meer herkenbaar als de oorspronkelijk door de consument uitgekozen tegel. Consument doet een beroep op non-conformiteit.

De verkoper stelt dat de uitgezochte tegels middels de verstrekte brochure slechts een proefvlak betrof. Met andere woorden, het was slechts een beeld wat voor de consument een indicactie moest geven over het eindresultaat. Tevens vindt de verkoper dat er nuancering in kleur en structuur moet plaatsvinden aangezien het om een natuurproduct gaat.

Rechtbank

Rechtbank Amsterdam stelt voorop, ‘dat op grond van artikel 7:17 lid 1 BW moet een afgeleverde (gekochte) zaak aan de overeenkomst voldoen. Ingevolge artikel 7:17 lid 2 BW voldoet een zaak niet aan de overeenkomst als zij, mede gelet op de aard van de zaak en de mededelingen die de verkoper daarover heeft gedaan, niet de eigenschappen bezit die de koper op grond van die overeenkomst mocht verwachten’.

Op grond van het deskundigenrapport en de bijbehorende foto’s komt de rechtbank tot de conclusie dat de tegels in de woning van de consument sterk afwijken van het proefvlak. De Rechtbank gaat niet mee met de stelling van de verkoper, dat ‘er nuances aangebracht moet worden aangaande de verwachtingen omdat het om een natuurproduct gaat’.

Rechtbank concludeert:

‘Al met al heeft de consument haar stelling dat zij andere tegels heeft uitgezocht dan de sterk verkleurde tegels die thans in haar appartement liggen voldoende onderbouwd. Concluderend zegt de rechtbank het volgende ‘Dat de consument andere tegels heeft uitgezocht wordt ondersteund door de hiervoor weergegeven e-mail van de expert en door het uiterlijk van het proefvlak. Consument had niet bedacht hoeven te zijn op een dergelijke sterke afwijking van het proefvlak en de kratten die zij heeft ‘doorgebladerd’ in het magazijn van de verkoper. Het had op de weg van de verkoper gelegen om haar hiervoor te waarschuwen’.

Op grond van het voorgaande is de conclusie dat het beroep op non-conformiteit slaagt. De rechtbank veroordeelt de verkoper in de proceskosten en kent een schadevergoeding toe aan de consument.

 

 

 

Verzekering

Mag een reisverzekeraar schadeclaim afwijzen?

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Feiten
Consument is samen met haar familieleden tijdens een vakantie een hapje gaan eten. Wanneer consument haar tas wilde pakken, ontdekte zij dat die gestolen was. Kort daarvoor had zij uit haar tas haar mobiele telefoon gepakt. Uit de overlegde foto’s bleek dat de tas aan de linkerzijde van de tafel op de grond lag. Nadat zij had ontdekt dat haar tas gestolen was heeft zij hierover aangifte gedaan. Vervolgens heeft zij het verlies van de tas gemeld bij haar reisverzekeraar. Reisverzekeraar heeft de claim afgewezen op grond van de polisvoorwaarden, waarin staat vermeld dat een dekking is uitgesloten bij schade die ontstaan is, omdat men verkeerd onvoorzichtig of niet voldoende voorzichtig is geweest en/of onvoldoende voorzorgmaatregelen heeft genomen om het verlies, diefstal of beschadiging te voorkomen. Op basis van deze clausule is vergoeding van de claim terecht afgewezen, aldus volgens de verzekeraar. Vervolgens is de zaak aanhangig gemaakt bij het Klachteninstituut financiële dienstverlening (Kifid).

Beoordeling door de commissie
Uit de bovengenoemde feiten blijkt dat de commissie van mening is dat er geen sprake is van een ernstige mate van schuld omdat de vrouw verschillende alternatieven heeft afgewogen. Zij heeft opzettelijk de tas niet aan de andere kant van de tafel gezet, omdat daar een grasveld was. Er was tevens geen andere mogelijkheid om de tas aan de leuning van de stoel/tafel te bevestigen.

“Onder de genoemde omstandigheden brengt het enkele feit dat Consument niet voortdurend of onafgebroken visueel contact met de tas heeft gehouden in redelijkheid – en bij gebreke van een uitdrukkelijke polis bepaling of toelichting in die zin – nog niet met zich mee dat Consument een ernstige mate van schuld te verwijten valt aan de diefstal”.

Conclusie:
Volgens de commissie heeft de verzekeraar tekortgeschoten in haar verplichting tot betaling van het schadebedrag. De verzekeraar dient alsnog het geclaimde bedrag aan de consument te betalen.

Heeft u vragen of advies over dit onderwerp nodig? Neem dan gerust contact op met onze juristen via onze contactformulier!

Load More