Menu

Araik Sarkisian

About Araik Sarkisian

Posts by Araik Sarkisian:

photo-1578986568309-707ef1017f69

Privacy is ieders goed

, , , 0

‘Arguing that you don’t care about privacy because you have nothing to hide is no different than saying you don’t care about free speech because you have nothing to say.’[1]

Edward Snowden

Wat als…

Op een mooie ochtend tekenen een echtpaar de overnameakte van hun nieuwe woning in Delfzijl. Nadat zij ingetrokken zijn in hun prachtige stekje ontdekken zij een duidelijke knik tussen de zolder en het dak. Na een korte observatie beginnen zij met grote belangstelling aan de sloop van het plafond. Met grote verbazing ontdekken zij een stapel dikke boeken. Daarin vinden zij een gedetailleerd verslaglegging uit een verre verleden. Zo treffen zij onder andere boekhoudingen, notities van bijeenkomsten en persoonlijke brieven. Alle opgetekende stukken stammen af van vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Uit hun eigen speurwerk blijkt dat het gaat om documenten van Joodse gemeenschap in Delfzijl, waarin iedereen met naam, adres en familiebanden staat opgenomen. Later ontdekt het echtpaar dat de eerdere bewoner van de woning een Joods rabbijn was die na het uitbreken van de oorlog in 1940 opgeschreven informatie goed opgeborgen had. Deze moedige man wilde zijn gemeenschap beschermen. Gezien de omstandigheden die in het verre verleden zich voordeden konden deze gegevens door de Duitse bezetter als benodigde informatie worden gezien om iedere persoon van Joods komaf op te sporen en in de meest erge geval te deporteren naar een concentratiekamp. [2]

Het recht hebben op je eigen privacy dan wel de bescherming van je persoonsgegevens is een zeer moeilijk te vatten begrip. Volgens The Guide to American, is dit “omdat het niet nauwkeurig te omschrijven valt.” David F. Linowes, hoogleraar in de politieke economie en overheidsbeleid, voegt daaraan toe: “Er bestaat geen algemeen aanvaarde definitie van privacy”.[3]

Privacy is meer dan bescherming van persoonsgegevens. Het omvat gegevens over onze handelen en de beweegredenen achter deze handelingen. In de veelzijdige aanwezigheid van het woord privacy wordt het in een van de woordenboeken als volgt gedefinieerd “the quality of being secluded from the presence or view of others”. [4]

Het begrip privacy is zo oud als de mensheid zelf. Echter zoals vele begripsbepalingen kent het woord privacy verschillende uitleggingen naar gelang het tijdperk, de samenleving en het individu.[5] Voor wat wij hedendaags als bescherming van persoonsgegevens beschouwen werd voor het eerst gedefinieerd in de beroemde studie (The Right to Privacy) geschreven door Louis Brandeis en Samuel Warren in 1890.[6] De beide auteurs waren van mening dat het recht op privacy inhield “het recht om met rust te worden gelaten”. Professor Masanari Sakamoto van de Universiteit van Hirosjima schreef echter dat deze definitie “niet zo gelukkig was met het oog op de latere ontwikkeling van het recht”. Volgens Sakamoto is privacy een positief begrip waarin zowel de afzondering van anderen opgesloten ligt als de betrokkenheid bij hen.[7]

Blik op de wereld

Wereldwijd worden werknemers bij het gebruik van het internet en email op het werk constant gecontroleerd. Uit het jaaroverzicht 2007 van de American Management Association kwam men tot de conclusie dat “Of the 43% of companies that monitor e-mail, 73% use technology tools to automatically monitor e-mail”.[8] Overheden wereldwijd investeren miljoenen in een enig vorm van bewakingsapparatuur. In 2001 werd aan het Europees Parlement een rapport overhandigd waarin werd geconcludeerd dat er een mondiaal systeem bestaat voor het opvangen van berichten. Volgens dit systeem (ECHELON) zijn een aantal landen in staat om per satelliet verzonden telefoon-, fax-, internet- en e-mailboodschappen op te vangen en te controleren. 

Juridische kaders en belang van bescherming

Het alomvattend begrip ten aanzien van de bescherming van onze persoonsgegevens vindt haar grondslag in onze grondwettelijke bepalingen.[9] Zo vinden wij tevens een ruime bepaling over het belang van de bescherming van onze privéleven aangewezen door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Artikel 8 EHRM is zeer ruim geformuleerd waarbij het respect voor privéleven familie- en gezinsleven woning en correspondentie de hoofdlijnen zijn. Echter blijft het niet enkel daarbij aangezien door de ruime formulering men tevens kan zeggen dat het gaat om integriteit van toegang tot informatie, raadpleging van publieke documenten, het briefgeheim en bescherming van persoonlijke gegevens.[10] Zo is het begrip privéleven zeer ruim gedefinieerd. Uit het arrest Niemietz [11] blijkt dat het EHRM hierin ook leest het recht om relaties met andere mensen aan te gaan en te ontwikkelen. Echter met bovenstaande spitsvondigheden alleen red je het niet. Gegevens liggen aan de basis van informatie en informatie ligt aan de basis van de uitoefening van overheidsmacht.[12] Met andere woorden wanneer een entiteit al dan niet gerechtvaardigde macht wil uitoefenen dan dient men op een juiste wijze geïnformeerd te zijn over de beschikbare informatie. 

Technologie als component van het probleem

Gezien de hedendaagse technische ontwikkelingen en de grote invloed die ze hebben op onze dagelijks leven moet er aandacht worden besteed aan de invloed ervan. Zoals reeds uit de inleiding gebleken is werd de persoonlijke levenssfeer reeds bedreigt alvorens de computers en smartphones hun intrede deden.[13] Zoals het welbekend is verwacht de overheid dat burgers tegenwoordig digitaal communiceren. Zo maakt de overheid en het bedrijfsleven dankbaar gebruik van de geavanceerde verzamelingstechnieken van persoonsgegevens.[14] Tevens niet te vergeten dat ons maatschappelijke en sociale leven steeds vaker beheerst wordt door machtige technologiereuzen zoals Facebook, Google en Appel. Met de groei in technologische mogelijkheden brengen deze ontwikkelingen tevens grote bedreigingen met zich mee. Zo neemt de massale surveillance door de komst van technologie toe. Immers, alles wat wij in de digitale wereld doen wordt geregistreerd. Overal heb je te maken met sensoren, camera’s, detectiesystemen die vastleggen wanneer en hoe laat je ergens bent geweest en natuurlijk het internet op zich. Om het technische gevaar in de praktijk aan te wijzen is er naar aanleiding van dit essay gekeken naar hoe men omgaat met de informatie op een OV-chipkaart. Voor het jaar 2005 had men als student slechts een papieren Ov-Studentenkaart, waarop je foto werd geplakt door een postkantoormedewerker en vervolgens geplastificeerd. Destijds werden geen gegevens door een derde over een reiziger verzameld. Wanneer je de bus instapte keek men enkel of de persoon overeenkwam met de foto die afgebeeld werd op het kaartje. Met andere woorden je kon redelijk anoniem reizen zonder dat men nodige en onnodige gegevens over je ging verzamelen. Vanaf 2005 werd de OV-Chipkaart langzaam in iedere stad ingevoerd. Men begon vanaf dat moment met registratie van onder andere de volgende gegevens: NAW, geboortedatum, geslacht, bankrekening, telefoonnummer, de reishistorie etc. [15] Tot 2012 werden deze gegevens zeven jaar bewaard in een door een derde entiteit beheerde systeem. [16] Uit de privacyverklaring blijkt dat de persoonsgegevens opgeslagen worden in een centrale database van Trans Link Systems. Door massaal gegevens te registeren weet de Nederlandse spoorwegen (NS) niet alleen dat je de trein van Groningen naar Amsterdam hebt genomen maar tevens hoe laat je bij welke station bent opgestapt en eventueel met wie. Hiermee genereert de NS een grote goudmijn aan informatie over de reisbewegingen van personen. Deze gegevens kunnen zij onder andere gebruiken voor commerciële doeleinden. Dit staat tevens opgenomen in hun eigen privacyverklaring.[17]

Maatschappelijke belangen als component van het probleem

De Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) is het huidige vertrekpunt waaraan verwerkers van persoonsgegevens zich aan dienen te houden. De nadere invulling van de wijze waarop men de wetgeving hanteert wordt vormgegeven door open normen. Verwerkingsverantwoordelijken dienen in de praktijk hier invulling aan te geven. Uit de praktijk is naar voren gekomen dat het geven van nadere invulling op de wijze waarop persoonsgegevens verwerkt moeten worden een moeizaam proces kan zijn.[18] Het moeizame karakter hiervan heeft te maken met soms tegenstrijdige belangen van verschillende partijen die bij uitvoering van de wetgeving in de maatschappij een ander rol innemen. Zo hebben overheden andere belangen dan bedrijven of andere entiteiten die als rechtspersonen aan het verkeer deelnemen. In de praktijk blijkt ook dat dit een van de maatschappelijke problemen is waarbij de complexiteit van de uitvoering voor grote administratieve lasten zorgt.[19] Vanuit de kant van de burger is het ook vaak lastig om op een duidelijk en transparante manier erachter te komen welke gegevens verwerkt worden, waar die opgeslagen worden en voornamelijk welke partijen daartoe toegang hebben. Praktijkvoorbeeld die dit maatschappelijke kwestie naar voren haalt heeft zich kortgeleden voorgedaan. Gezien de huidige coronapandemie heeft de overheid aan de burgers een mogelijkheid geboden om zichzelf te laten testen. Bij de afname van een test worden allerlei gegevens opgeslagen zoals voor- en achternaam, adres of verblijfplaats, geboortedatum, geslacht, Burgerservicenummer (BSN), telefoonnummer, de uitslag van de test, etc. [20] Op 16 september 2020 werd in een nieuwsuitzending openbaar gemaakt dat callcentermedewerkers van de coronatestlijn toegang hebben tot het GGD-systeem waarbij zij met slechts achtenraam en geboortedatum kunnen achterhalen wie er allemaal getest zijn. Deze callcentermedewerkers werken voor Teleperformance via uitzendbureaus Olympia en YoungCapital. Het nieuwsbericht citeert een medewerker die zegt “Met achternaam en geboortedatum kun je zo de uitslag van iemand vinden”, “Ik heb laatst nog aan een ex-collega gevraagd of hij even de testuitslag van een kennis kon opzoeken”, zegt een van hen. Het een en ander laat zien dat vanwege een maatschappelijk probleem de belangen van verschillende partijen anders kunnen wegen. Zo heeft de GGD een belang om zo veel mogelijk mensen op zo’n korte termijn te kunnen testen. Aan de andere kant moet men de voorgeschreven normen ten aanzien van de bescherming van persoonsgegevens niet uit het oog verliezen. Bij crisissituaties kan het zich voordoen dat entiteiten het niet zo nauw nemen met de verwerking van persoonsgegevens zoals het uit het bovenstaande voorbeeld reeds bleek.

Oplossing(en)

Alvorens er wordt gekeken naar de oplossingen dient men zich te realiseren dat in de wereld van verwerking van persoonsgegevens grote belangen een rol spelen. Men moet begrijpen dat in de huidige platformeconomie persoonsgegevens worden bezien als een goudmijn. Wanner je kijkt naar bijvoorbeeld Facebook dan merk je op dat Facebook zelf geen content creëert. Facebook gebruikt de content van de gebruikers om advertenties te verkopen. Wanneer je kijkt naar de grootste taxibedrijf Uber dan valt op dat Uber zelf geen enkel taxievoertuig bezit. Uber maakt gebruik van de voertuigen van de chauffeurs om eigen positie te verstevigen. Hiermee kun je enigszins concluderen dat tegenwoordig verzamelen en verwerken van persoonsgegevens als een verdienmodel wordt aangemerkt door de grootste bedrijven. De AVG legt de verantwoordelijkheid en de verantwoordingsplicht bij de organisaties of overheden neer. Dit wordt ook wel de verantwoordingsplicht genoemd. In de praktijk betekent dit dat de verwerker van persoonsgegevens zelf moet aantonen dat zij de AVG naleven. Wat veel bedrijven en instanties doen is gebruik maken van vage juridische formuleringen om puur vanuit het oogpunt van de wetgever te laten zien dat zij zich aan minimale bepalingen houden. Dit kan opgelost worden door burgers de vrijheid te bieden om zelf te bepalen of een bedrijf of instelling zijn/haar gegevens mag verwerken. Tegelijkertijd moet het niet zo zijn dat medewerking afhankelijk is van genot van de dienstverlening. Zowel voor de technische als de maatschappelijke kant van het probleem zou de oplossing liggen in het beheer van de gegevens. Namelijk, men dient zelf te bepalen waarom zij hun gegevens willen gaan delen. Om tot een juiste besluitvorming te komen moet men vooraf op een transparante wijze geïnformeerd worden over de verwerking van persoonsgegevens. 

[1] Dit heeft Edward Snowden gezegd tijden een onlinegesprek op Reddit, te vinden op www.reddit.com onder just days left to kill mass surveilance (laatst geraadpleegd op 9 september 2020).

[2] De Correspondent, ‘wanneer data dodelijk kunnen zijn’, te vinden op www.decorrespondent.nl onder artikelen/ nummer 8243 (laatst geraadpleegd op 11 september 2020.

[3] Ontwaakt!, ‘Wat is privacy’, te vinden op www.wol.jw.org onder zoeken / titel van het onderwerp (laatst geraadpleegd op 9 september 2020).

[4] Wordnet, te vinden op www.wordnetweb.princeton.edu, (laatst geraadpleegd op 9 september 2020) 

[5] Lukás 2016, p. 256.

[6] Richardson 2017, p. 10. 

[7] Ontwaakt, ‘Wat is privacy’, te vinden op www.wol.jw.org onder zoeken/ titel van het onderwerp (laatst geraadpleegd op 9 september 2020).

[8] American Management Association, ‘The Latest on Workplace Monitoring and Surveillance’, te vinden op www.amanet.org onder artikcles / totel van het onderwerp (laatst geraadpleegd op 11 september 2020). 

[9] Artikel 10 lid 3 Grondwet en Artikel 8 Handvest Grondrechten EU. 

[10] Gellert & Gutwirth p. 524. 

[11] EHRM 16 december 1992, nr. 13710/88, ECLI:NL:XX:1992:AD1800.

[12] Councle of Europe, ‘Explanatory Report to the Convention for the Protection of Individuals with regard to Automatic Processing of Personal Data’, Strasbourg: 28.I.1981.

[13] Kranenborg & Verhey 2018, p. 5. 

[14] Kranenborg & Verhey,2018, p. 10.

[15] Translink, ‘privacyverklaring’ te vinden op www.ov-chipkaart.nl onder privacy/ onze privacyverklaring (laats geraadpleegd op 12 september 2020). 

[16] Tokmetzis 2012, p.33. 

[17] Translink, ‘privacyverklaring’ te vinden op www.ov-chipkaart.nl onder privacy/ onze privacyverklaring (laats geraadpleegd op 12 september 2020).

[18] Kranenborg & Verhey,2018, p. 10. 

[19] Kranenborg & Verhey,2018, p. 10.

[20] rtl-nieuws, ‘Wat gebeurt er met mijn gegevens als ik me laat testen op corona?’, te vinden op www.rtlnieuws.nl onder corona-update stel je vraag (laatst geraadpleegd op 12 september 2020). 

Afbeelding: Markus Spiske

dmitry-demidko-xZJpKskRdOg-unsplash

6 vragen over de halvering van Bitcoin

, , , , , , , , , ,

In deze blog zal ik antwoord geven op zes vragen die te maken hebben met de zogenaamde halvering van Bitcoin. Voor meer informatie over wat Bitcoin is en welke positie die bekleedt in de huidige economisch juridische rechtsverkeer verwijs ik u naar de volgende blogs:

1 Hoezo halveren? 

Halveren (halving) is een halvering van de beloning voor mijnwerkers voor het toevoegen van een nieuw blok aan de blockchain. Satoshi Nakamoto (maker van Bitcoin) legde programmatisch halveringen op het bitcoin-netwerk. Dit zorgde ervoor dat de Bitcoin om de 210 duizend blokken de beloning voor de mijnwerkers ging minderen. Aangezien ieder 10 minuten één blok aan de blockchain wordt toegevoegd, vindt de halvering ongeveer ieder vier jaar plaats. Deze halvering gaat door tot het moment waarop de 21 miljoen munten zijn gedolven.

2 Hoe vaak is er gehalveerd?

In het Bitcoin-netwerk werd tweemaal gehalveerd: 28 november 2012 en 9 juli 2016. Voor 28 november 2012 werden Bitcoin-miners voor ieder blok die zij aan de blockchain toevoegden met 50 Bitcoins beloond. Na de eerste halvering, daalde de vergoeding naar 25 Bitcoins en na de tweede tot 12,5 Bitcoins.

3 Wanneer vindt de volgende halvering plaats?

Bitcoin-delvers voegen ongeveer elke 10 minuten een nieuw blok aan het netwerk toe. Volgens de verwachtingen vindt de volgende halvering rond blok 630.000 plaats. Met de huidige berekening zal deze rond mei 2020 zijn. Het gevolg van de halvering is dat de beloning van miners van 12,5 Bitcoins naar 6,25 Bitcoins per blok gaat.

4 Waarom moeten we halveren?

De belangrijkste taak van de halvering is om de emissie van cryptocurrency te beheersen en de inflatie ervan te beteugelen. Zelfs voordat de eerste halvering in 2012 plaatsvond, legde de maker van Ethereum Vitalik Buterin zijn behoefte uit door bitcoin te vergelijken met goud: 
“De goudreserves in de wereld zijn beperkt en met elke gedolven gram wordt het steeds moeilijker om het resterende goud te krijgen. Als gevolg van zo’n beperkt aanbod heeft goud al meer dan zesduizend jaar de waarde behouden van een internationaal ruil- en accumulatiemedium, en er is hoop dat Bitcoin hetzelfde zal doen.”

5 Hoe beïnvloedt halvering mijnbouw en mijnwerkers?

Om de stabiliteit van het netwerk te garanderen, heeft de maker van Bitcoin ervoor gezorgd dat, met een eventuele afname van de mijnactiviteit, de complexiteit ook zal gaan afnemen. Wanneer sommige mijnwerkers dan besluiten om na het halvering de winning van de munten als onrendabel te bestempelen en daarmee stoppen met het delven van de munten dan zal de indicator voor mijnmoeilijkheid ook gaan dalen. Dit betekent dat de intervallen waarmee nieuwe blokken aan de blockchain worden toegevoegd gelijk zullen blijven en dat de transactieverwerkingssnelheid niet zal lijden onder het vertrek van een aantal mijnwerkers.

Daarnaast wordt de winstgevendheid van Bitcoin delving ook beïnvloed door de prijs en het volume van transacties in het netwerk: als deze indicatoren hoog genoeg zijn, zal het negatieve effect van een daling van de beloning voor mijnwerkers minder zichtbaar zijn.

6 Hoe beïnvloedt halveren de prijs van Bitcoin?

De eerste twee halveringen in het Bitcoin-netwerk gingen gepaard met een grotere volatiliteit van de munten. Bij de eerste halvering steeg de waarde van de munten van $11 naar $1.100 met een daling naar $200. Bij de tweede halvering steeg de waarde van $230 naar $20.000 – en vervolgens een daling naar $3.300. Over de impact van de derde halvering op de prijs van de Bitcoin zijn de meningen van experts verdeeld. Sommigen verwachten groei, anderen verwachten geen significante veranderingen.

Digital Asset Research is van mening dat Bitcoin in mei 2020 zou kunnen stijgen tot $ 60.595 per munt. De aanname is gebaseerd op een analyse van het gedrag van de prijs van Bitcoin in cycli tussen eerdere halveringen.  Het bleek dat aan het einde van de cyclus groei als gevolg van een toenemende vraag naar cryptocurrency piekwaarden bereikt met als gevolg een nieuwe historisch maximum.

De Duitse bank Bayerische Landesbank kwam tot de conclusie dat Bitcoin door de aanstaande halvering goud kan benaderen in een dergelijke indicator als de verhouding tussen aandelen en groei (Stock-to-Flow, S2F). S2F voor goud is 58 en tegen mei 2020 zal het niet veel meer zijn, terwijl het voor Bitcoin zal stijgen van 28,5 naar 53, wat de munt mogelijk zal maken voor een prijs van $ 90.000 per munt. Als het door de specialisten van de bank voorgestelde model correct is, zal halvering van 2024 de kracht van Bitcoin vergroten tot een ongekende hoogte: een niveau van meer dan $100.000.

Afbeelding: Dmitry Demidko

hitesh-choudhary-JNxTZzpHmsI-unsplash

Blockchain: de volgende industriële/monitaire revolutie?

, , , , , 0

Een onderzoek uit 2017 door World Economic Forum wees uit dat rond 10% van de wereldwijde bruto binnenlands product tegen 2025 op blockchain zullen worden gehouden[1]. Harvard Business Review heeft een artikel hieraan gewijd, waarin bovendien werd bevestigd dat de blockchain “de potentie heeft om een nieuwe basis te leggen voor onze economische en sociale systemen”[2].

Blockchain heeft twee kwaliteiten die zowel de technologiewereld als ons huidige economisch monetaire systeem met elkaar kan verbinden. De eerste kwaliteit betreft de efficiëntie van het gedecentraliseerde systeem. Het feit dat een Blockchain-toepassing de behoefte aan tussenpersonen om vertrouwen te bieden wegneemt, betekent dat vele processen goedkoper, veiliger en efficiënter kan maken. De meest voor de hand liggende voorbeelden zijn het verzenden van betalingen en bankieren. Betalingen via traditionele financieringskanalen gebeuren via tussenpersonen(‘financiële’ instellingen met bepaalde rollen en het niveau van vertrouwen). Deze financieringskanalen worden ook wel als ‘gecentraliseerde systemen’ aangeduid. Wat blockchain anders maakt, is het feit dat er in beginsel geen tussenpersoon nodig is om een transactie te verrichten, aangezien het vertrouwen gebaseerd is op het onderliggende netwerk. Hierdoor is je vertrouwen niet vormgegeven door geloof dat een derde (bijv. Notaris of de ING-bank) de transactie uitvoert, maar het onderliggende blockchian-systeem om de overdracht zowel mogelijk te maken als de authenticiteit van de afzender en valutaveiligheid te waarborgen.

Als tweede kwaliteit, kan worden aangemerkt de intrinsieke veiligheid van de technologie. 

Het is gedecentraliseerd van aard en het cryptografische algoritme maakt het immuun voor aanvallen. In feite is het hacken van een blockchain ‘bijna’ onmogelijk. In een wereld waar cybersecurity een belangrijk thema is geworden voor persoonlijke, zakelijke en nationale beveiliging, is blockchain een potentieel revolutionaire technologie. Geen wonder dat in het rapport van PwC onder de serie “Fourth Industrial Revolution for the Earth Series”, blockchain aangehaald werd als een van de potentieel mogelijke industrieel revoluties.

Kracht van blockchain
Blockchain-technologie is in feite een groep van verschillende technologieën die op verschillende manieren eindresultaten of toepassingen kunnen creëren. Hoewel de details tussen Blockchain-protocollen zullen variëren, is de kern van de technologie dat het een gedecentraliseerd digitaal grootboek van transacties is. Deze transacties worden meestal op twee manieren bereikt, namelijk door ‘proof of work’ of ‘proof of stake’ proces.

Wanneer een transactie wordt verricht dan wordt dit cryptografisch verzegeld in een gegevensblok. Wanneer een transactie op deze wijze “verzegeld” wordt dan zorgt dit voor dat er vertrouwen ontstaat tussen partijen. De technische methoden voor de verzekering van de identiteit van de elektronisch communicerende partij en de validiteit van de inhoud, worden methoden van authenticatie genoemd. Ten eerste zegt zo’n stempel iets over de afzender. Ten tweede zorgt de verzegeling ervoor dat men weet dat er in de tussentijd niet met de inhoud van de transactie geknoeid is.

In blockchain wordt zo’n verzegeling aangeduid als ‘hashing’. Hashing converteert de gegevens in een reeks symbolen met een gedefinieerde lengte.

Voorbeeld: Rijksmuseum wil een schilderij van Aivazovsky die ze in haar bezit heeft vastleggen op de blockchain. Hiermee wil het Rijksmuseum de eigendom en originaliteit vastleggen. Hoe ga je dit hashen? Je schrijft een aantal gegevens op (zoals jaartal, eigendom, datum, afbeelding van het schilderij, karakterkenmerken, kleuren etc.) vervolgens kies je een bepaalde hashing–algoritem. Dit is niets anders dan een type programma denk bijvoorbeeld aan internetbrowser die je gebruikt om gebruik te maken van het web (Google, Safari of FireFox). Wanneer je die gegevens in een hashing-algoritem stopt dan krijg je een bepaalde formule met reeks aan cijfers en letter. Wanneer je de hash van het schilderij op een blockchain opslaat, is de karakterreeks vereeuwigd en kan niemand het meer aanpassen. Nadat het hashen voltooid is krijgt het document bovendien een tijdstempel, waarmee je aan kunt tonen dat het schilderij op een bepaald moment in de tijd bestond. Je zou dit proces gemakkelijk zelf kunnen oefenen via www.proofofexistence.com

Veiligheid
Het is ‘bijna’ onmogelijk om deze hash van blockchain terug te verwerken in de oorspronkelijke gegevens, hierdoor kan er gezegd worden dat de transacties onveranderlijk zijn. Om de historische transactiegeschiedenis van het Blockchain-grootboek te wijzigen, zou men gebruik moeten maken van een “Rollback”. Via een rollback kan men proberen om alle transacties binnen de blockchain terug te draaien. Zo’n rollback zou echter leiden tot een andere hash-uitvoer zodra het blok opnieuw wordt verzegeld. Deze nieuwe hash, zou dan niet synchroon lopen met de ‘stempels’ die door de rest van de keten lopen. Gevolg hiervan zou zijn dat het systeem een waarschuwing verzendt naar de gebruikers die op hun beurt de aangeboden blok afwijzen.

Blockchain-transactiegrootboeken zijn ook gedecentraliseerd, wat betekent dat er kopieën op verschillende ‘knooppunten’ bestaan. Men kan zich aansluiten bij een bepaalde blockchian-applicatie (bijvoorbeeld Bitcoin) en daarmee het transactiegrooboek overnemen. In het kader van openbare blockchian, zoals Bitcoin, kan het aantal knooppunten miljoenen mensen bereiken. Om een rollback te realiseren dient men ten minste 51% van de deelnemende knooppunten in zijn bezit te hebben. Dit zou technisch wel mogelijk zijn, maar in de praktijk is het haast niet uitvoerbaar. De reden hiervoor is dat bij gebruik van hashen ontzettend veel rekenkracht nodig is om dat te realiseren. Rekenkracht, wat gerealiseerd wordt door o.a. krachtige videokaarten die ontzettend veel elektriciteit verbruiken. Uit de statistieken blijkt dat het blockchain-netwerk van Bitcoin jaarlijks c.a. 73 TWh aan elektriciteit gebruikt. In vergelijking verbruiken landen zoals Colombia en Oostenrijk op jaarlijks basis minder elektriciteit.[4]

Conclusie
Zoals gebleken is, is een transactie die verzegeld en aan de Blockchain is toegevoegd, bijna onmogelijk om te wijzigen dan wel terug te draaien. Niet alleen zou het nodig zijn om voor het gehashte blok een rollback te doen, maar dit zou tegelijkertijd moeten worden gedaan over tenminste 51% van de kopieën van het grootboek op verschillende knooppunten. Daarom is het praktisch onmogelijk om een Blockchain te ‘hacken’. Om dit in de praktijk te realiseren dient men, wat betreft rekenkracht, gebruik te maken van een kwantumcomputerkracht. Blockchain is zowel veilig als technisch bruikbaar voor het dagelijkse leven. De technologie en de mogelijkheden zijn oneindig groot, de vraag is of wij zo ver zijn om het te omarmen, zodat het niet alleen in potentie, maar ook in werkelijkheid de nieuwe industriële revolutie kan worden.

Hieronder gerelateerde onderwerpen:

[1]http://www3.weforum.org/docs/WEF_Building-Blockchains.pdf

[2]https://hbr.org/2017/01/the-truth-about-blockchain

[3]PWC, ‘Fourth Industrial Revolution for the Earth Series’,Building block(chain)s for a better planet, 2018.

[4]https://digiconomist.net/bitcoin-energy-consumption

Afbeelding:  Hitesh Choudhary on Unsplash

photo-1531417666976-ed2bdbeb043b

Waarom is Blockchain niet trustless in absolute zin?

, , , , , , , , , , , , , 0

In het dagelijks leven sluiten wij ontzettend veel overeenkomsten met elkaar. Waar wij niet bij stilstaan is de definitie die de wetgever hieraan geeft, namelijk: een overeenkomst komt tot stand door aanbod en aanvaarding tussen twee of meerdere personen (artikel 6:217 BW). Beide gedragingen (aanbod – aanvaarding) geschieden middels een zogenaamde ‘wil en verklaring’ (artikel 3:33 BW). Voor de beide gedragingen geldt dat er vertrouwen dient te zijn in hetgeen wat een persoon tegenover de ander zegt. Mocht dat niet zo zijn dan schrijft de wetgever een aantal procedures voor om het gebrek bij wilsovereenstemming te repareren of juist te bevestigen. Om niet al te peilloos te worden inzake het materieel recht wil ik middels deze blog ingaan op het (ontbreken in relatieve zin) vertrouwensaspect binnen het blockchian systeem en hoe het systeem dat aspect reguleert. 

Wat blockchain doet is het ter beschikking stellen van een systeem waarbij men gegevens of informatie kan vastleggen. De vastlegging geschiedt digitaal middels wiskundige formules. Wat een blockchain doet is het minimaliseren van het vertrouwen tussen verschillende actoren in het systeem. De blockchain stimuleert de gebruikers ervan om samen te werken met een aantal vooraf geschreven regels om de gewenste doelen te bereiken. 

Voorbeeld:

Persoon A en persoon B willen een transactie sluiten met betrekking tot de verkoop van een mobiele telefoon. Beide personen zijn (moeten) fysiek aanwezig tijdens het executeren van de transactie. A wordt eigenaar van een nieuwe mobiele telefoon en B ontvangt daarvoor contant een geldbedrag. Twee factoren die daarvoor van belang zijn:

  • Authenticiteit: de feitelijke koper overhandigt het geld, en
  • Geen dubbele uitgaven: Biljetje van €50 euro is niet nep, wordt gecontroleerd en geaccepteerd door B.

Uiteraard gelden deze factoren tevens voor wanneer mensen via elektronische weg (bol.com) een transactie aangaan. 

Als dit ons uitgangspunt moet zijn, waarbij fysieke aanwezigheid een must is dan hebben wij in relatieve zin een zeer beperkt transactiesysteem bedacht. Immers, twee personen mogen enkel met elkaar een transactie aangaan waarbij fysiek aanwezigheid een must is. Dit beperkt ons economische vrijheid waardoor de economie nimmer op grote schaal kan functioneren. 

Wat wij in ieder geval willen is een manier bedenken waardoor er een tussenpersoon wordt ingeschakeld die de overdracht van het geldbedrag kan faciliteren. Dit zorgt ervoor dat de daadwerkelijke koper het geld verzendt en waarbij de koper niet aan de echtheid van het geldbedrag hoeft te twijfelen. Graag wil ik benadrukken dat het in casu gaat om het hebben van vertrouwen een tussenpersoon en niet de hoedanigheid van de situatie. 

Wie moet dan hiervoor zorgdragen als betrouwbaar tussenpersoon?

Betalingen via traditionele financieringskanalen gebeuren via tussenpersonen (financiële instellingen met bepaalde rollen en het niveau van vertrouwen). Deze financieringskanalen worden ook wel als ‘gecentraliseerde systemen’ aangeduid. Veel organisaties hanteren een gecentraliseerd systeem waarbij een groep mensen centrale controle heeft over de organisatie. Hierbij kun je denken aan banken; betalingsproviders (zoals, Adyen); een overboekingsmaatschappij (Western Union) of een creditcardmaatschappij (Visa).

Voor het traditionele financieringskanaal nemen wij gemakshalve de ING-bank. ING dient de transactie te verifiëren en garanderen dat uit ons voorbeeld, persoon B een echt biljet van €50 euro ontvangt. Met andere woorden, tenzij er een directe fysieke overdracht van waarde van het ene individu naar het andere is, moet er een tussenpersoon zijn die we kunnen “vertrouwen”. De vraag die beantwoord moet worden is: moeten wij per se een gecentraliseerd systeem hebben waarbij een derde deze verificatie stappen op zich neemt? 

Blockchains zijn niet anders of toch wel?

Blockchains definiëren een protocol (werkwijze) waarmee twee personen met elkaar kunnen communiceren op een “peer-to-peer” manier via het internet. Peer-to-peer is een netwerk zonder centrale server. Partijen kunnen middels dit systeem transacties met elkaar aangaan waarbij het vertrouwen gebaseerd is op het onderliggende netwerk. In tegenstelling tot de traditionele financieringskanalen vertrouw je niet op een ‘derde’ (ING of de notaris) die de transactie gaat verifiëren maar het onderliggende blockchian-systeem om de overdracht zowel mogelijk te maken als de authenticiteit van de afzender en valutaveiligheid te waarborgen. 

Bij een “gecentraliseerd” systeem vertrouwen we erop dat een derde partij (Notaris of de ING-Bank) optreedt als een tussenpersoon die deze twee eigenschappen garandeert; in een “gedecentraliseerd” systeem wordt ons vertrouwen elders geplaatst, namelijk in cryptografie met openbare sleutel en een “consensusmechanisme” waarmee we de waarheid kunnen bepalen.

Cryptografie in de praktijk 

Publieke sleutel cryptografie maakt gebruik van:

  • Een set openbare sleutels die zichtbaar is voor iedereen; en
  • Een set privésleutels die alleen zichtbaar is voor de eigenaar.

Middels deze privé sleutel kan men zogenaamde “digitale handtekeningen” plaatsen voor elke blockchain transactie. Bij traditionele gevallen zou je het kunnen vergelijken met je pincode. Je bevestigt met andere woorden dat jij degene bent die de transactie verricht omdat jij enkel degene bent althans hoort te zijn, die over de pincode beschikt. 

Authenticiteit door:

  • Bevestigen dat de transactie afkomstig is van de gebruiker, en
  • Voorkomen dat de transactie door iemand wordt gewijzigd nadat deze is uitgegeven.

Wanneer men ooit zou proberen om de transactie te wijzigen dan zal het systeem dat weigeren. Tot zover wat betreft de verificatieprocedure. 

Hoe zit het dan met het voorkomen van dubbele transacties? 

Om dubbele transacties te voorkomen dient er een logboek bijgehouden te worden. Hierin wordt bijgehouden (via o.a. public key) wie de eigenaar is van het geldbedrag.  

Dit is waar het “consensussysteem” – dat ons in staat stelt om een ​​digitaal gedeelde waarheid te bewaren – in het spel moet komen.

Machine Consensus  

Blockchains hebben een gedeeld grootboek dat ons de absolute waarheid van de staat van het systeem weergeeft. Het gebruikt wiskunde, economie en speltheorie om alle partijen in het systeem te stimuleren om een ​​”consensus” te bereiken (een overeenstemming te bereiken over één enkele status van dit grootboek).

Gemakshalve nemen wij de onderliggende blockchain technologie van Bitcoin als voorbeeld. Het Bitcoin-protocol heeft een consensusalgoritme genaamd “Proof of Work” dat het systeem bij elkaar houdt. Om een ​​transactie tussen twee consumenten af ​​te wikkelen, vereist het algoritme dat een verzameling knooppunten (“mijnwerkers” genoemd) met elkaar wedijveren om transacties te valideren door een complex algoritmisch probleem op te lossen. Met andere woorden, Bitcoin “stimuleert economisch” mijnwerkers om computerkracht aan te schaffen en te gebruiken om complexe problemen op te lossen. Deze economische prikkels zorgen ervoor dat:

  • Mijnwerkers die transactiekosten verdienen die gebruikers betalen voor het uitvoeren van een transactie en;
  • Mijnwerkers die nieuwe Bitcoins verdienen voor het succesvol oplossen van de puzzel.

Vanwege deze economische prikkels zoeken mijnwerkers constant in het netwerk naar opdrachten zodat ze een nieuwe reeks transacties aan het blokchainsysteem kunnen toevoegen. Vervolgens gebruiken ze hun computerbronnen om het complexe algoritme op te lossen om te “bewijzen” dat het systeem werkt en betrouwbaar is.

De eerste mijnwerker die het algoritme heeft opgelost, voegt het bewijs en het nieuwe blok (en alle transacties daarin) toe aan de blockchain en verzendt deze naar het netwerk. Op dat moment synchroniseert iedereen in het netwerk de nieuwste blockchain immers, dat is de “waarheid” waarin iedereen gelooft.

Elk nieuw blok dat op deze manier aan de blockchain wordt toegevoegd, voegt meer beveiliging toe aan het systeem omdat een aanvaller die nieuwe blokken wil maken de puzzel consistent sneller moet oplossen dan iemand anders in het netwerk. Dit is praktisch onmogelijk om te doen, waardoor het onmogelijk is om de gegevens binnen deze blokken te wijzigen. Dit is de reden waarom de gebruikers van het systeem het systeem blijven vertrouwen. 

Dus wanneer we met elkaar transacties uitvoeren op de blockchain, verankeren we ons vertrouwen in de mijnwerkers die hun middelen opgeven om het werk te doen zodat er geen dubbele uitgaven worden gedaan.

Conclusie

Wanneer we zeggen dat blockchian ‘geen vertrouwen’ nodig heeft, dan bedoelen we dat er mechanismen zijn waarmee alle partijen in het systeem een ​​consensus kunnen bereiken over wat de canonieke waarheid is. Kracht en vertrouwen worden gedistribueerd (of gedeeld) onder de belanghebbenden van het netwerk (bijvoorbeeld ontwikkelaars, mijnwerkers en consumenten), in plaats van geconcentreerd in één persoon of entiteit (ING-Bank).

Binnen het Blockchain systeem is het vertrouwen meer ‘gedistribueerd’ dat wil zeggen men vertrouwt iedereen in totaal. Dit vertrouwen wordt veroorzaakt vanwege het feit dat iedere gebruiker van het systeem (middels consensus) een overeenstemming heeft bereikt m.b.t. de wijze van het gebruikt van dat systeem. Dan schrijft niet de wetgever over (die gebonden is aan nationale grenzen van een land) hoe men overeenkomsten met elkaar dient aan te gaan, maar een samenhang van wereldwijde gebruikers van het systeem. Die geven samen aan hoe en onder welke voorwaarde men met elkaar overeenkomsten aangaat. Tot slot zou je hiermee kunnen concluderen dat bij Blockchain het vertrouwen niet moet bestaan tegenover je wederpartij maar in het systeem!

Hieronder gerelateerde onderwerpen:

Afbeelding: Marcos Mayer

photo-1532028358058-44741b59154a

Amazon-coin of Facebook-coin? Welke internetgigant gaat zich als eerst bezighouden met cryptocurrency?

, , , , , , , , , , , , , , , 1

Facebook had op 30 januari 2018 een mededeling gedaan omtrent een verbod op advertenties die gerelateerd waren aan cryptocurrency.[1] Facebook vond dat de crypto gerelateerde advertenties vaak misleidend zijn. Volgens facebook waren er te veel bedrijven die ‘te kwader trouw’ crypto gerelateerde advertenties verspreidden. Medio 2018 kwam Facebook terug op dit verbod en gaf aan dat zij middels een verificatiesysteem alsnog partijen de mogelijkheid gingen bieden om crypto gerelateerde advertenties via Facebook te promoten.[2]Dit is een ontwikkeling die waarschijnlijk gerechtvaardigd wordt door het feit dat zowel Facebook als andere grote bedrijven zoals Amazone en Microsoft zich langzamerhand gaan verdiepen in de constructie, toepasbaarheid en de voordelen van blockchain services. 

Huidige stand van zaken 

Op dit moment is er een race gaande tussen bedrijven om blockchain services in de cloud aan te bieden. Amazon en Microsoft hebben inmiddels al meerder partnerships gesloten met blockchain bedrijven. 

Facebook heeft inmiddels een Blockchain – divisie aangekondigd en doet niet langer mysterieus hierover.[3]David Marcus, die als hoofd van afdeling Facebook Messenger was aangesteld gaat zich voortaan bezighouden met het opzetten van een groep om te verkennen hoe blockchain-technologie op Facebook kan worden gebruikt. [4]

Amazon wenst niet achter te blijven en is daarom begonnen met een strategische samenwerking met JP Morgan Chase.[5]Dit zou eventueel de aanleiding kunnen zijn waarom Amazon zijn eigen cryptocurrency zou gaan lanceren. Amazon is eigenlijk een consumentensuccesecosysteem: van supermarkt tot entertainment, van cloud tot e-commerce met een spraakinterface AI (kunstmatige intelligentie) voor Alexa. 

Facebook en Amazon zijn voor een groot deel consumentenbedrijven. Een rivaliteit tussen Amazon en Facebook wordt gekenmerkt met doelgericht doen van reclames. Om de grote drukte onder jongere te bestrijden, zet Facebook in op dingen als blockchain en daten. Dit zal niet voldoende zijn om toekomstbestendig te werk te gaan. Immers, Amazon’s klantgerichte waarde, is eenvoudiger, innovatiever en werpt een groter netwerk.

Grote techniek kan Crypto legitimeren

Een rivaliteit met cryptocurrencies zou echter de acceptatie van blockchain versnellen en het token economie-tijdperk beginnen. Dit is vrij waarschijnlijk, want winsten zijn te groot om nog langer te negeren. Amazon kan zijn eigen cryptocurrency uitgeven, voordat Facebook zelfs een kans heeft om te mobiliseren. Amazon geeft de voorkeur aan een first mover, zoals wij keer op keer hebben gezien. In de evolutie van het merk Prime zou crypto mooi passen. 

Wall Street en Big Tech hebben de cryptocurrency-ruimte aandachtig gevolgd, en zelfs crypto-advertenties op hun platformen verbannen: Facebook was een van de eersten die dit deed, anderen volgden hun voorbeeld. Dit wordt anno 2019 gezien als pure vorm van censuur. 

Wall Street, Big Tech en de overheidsinstellingen zullen in zekere zin samenspannen om de toekomst te bezitten. Dus wie wordt de frontman van de cryptocurrency van het establishment? Het is niet met zekerheid te zeggen want zowel Facebook als Amazon verrichten handelingen die lijken te bevestigen dat beiden zich zeer zeker zullen storten op de cryptocurrency markt. Welke aanwijzingen zijn er hiervoor? 

Amazon-Coin

Hoewel dit geen recent nieuws is, onthoud dit verhaal:

Voordat de crypto-singulariteit plaatsvond, koos Amazon op een handige wijze drie domeinen die verband houden met cryptocurrency. De registratie van de internetdomeinnamen voor Amazon was als volgt:

  • “www.amazonethereum.com”.
  • “www.amazoncryptocurrency.com”.
  • “www.amazoncryptocurrencies.com”.

Dit gebeurde in november 2017, net toen Bitcoin aan het uitbreiden was. Patrick Gauthier van Amazon Pay vertelde CNBC vorige maand dat Amazon geen plannen had om cryptocurrency te accepteren omdat er nog niet veel vraag naar was. 

Voor een groot bedrijf als Amazone is het een lichtvaardige gedacht om te stellen dat ‘er NOG niet veel vraag naar is’. 

Mastercard en zelfs Paypal maken patenten voor de blockchain, in het geval van PayPal om te kijken hoe snel cryptobetalingen kunnen plaatsvinden. Dit is het bewijs dat er een crypto-betalingenoorlog zal zijn, tussen blockchain-startups, Big Tech en bestaande digitale betaaloplossingen. 

Als iedereen de blockchain gebruikt, wordt het een zero sum-game. De winnaar van die game heeft een monopolypositie (waarschijnlijk een duopolie). AmazonCoin of een FacebookCoin, welke wilt u zien? 

In 2013 begon Amazon te experimenteren met het uitgeven van “munten” voor gebruik op Amazon “Fire tablets, Fire TV en op elk Android-apparaat via de Amazon Appstore.” Dit was voordat cryptocurrencies een ding werden. Deze munten hadden een duidelijke waarde en konden worden ingewisseld voor Amazon-applicaties of andere diensten; maar ze kunnen niet worden overgedragen, verkocht of omgezet in een fiat-valuta zoals de Amerikaanse dollar. 

Amazon cryptocurrency kan de wereld veranderen

Als een groot bedrijf zijn eigen cryptocurrency implementeert, zou de manier waarop we allemaal de toekomst van de valuta zelf waarnemen, veranderen. 

  • Amazon kan munten weggeven aan applicatieontwikkelaars om de ontwikkeling van een van zijn technologieplatformen te stimuleren.
  • AmazonCoin kan worden gebruikt voor Prime-functies, waardoor we maandelijks een “toeslag” krijgen waarmee klanten verschillende dingen binnen het waardecosysteem kunnen doen.
  • Belonen van klanten met meer digitale tokens als ze regelmatig kopen bij de Amazon online winkel; 

Conclusie

De applicaties zijn eindeloos, de AmazonCoin zou kunnen helpen om te achterhalen hoe we ons verhouden tot de ongelooflijke waarde van Amazon voor de klant. Het implementeren van een cryptocurrency zou ook de waarde van Amazon als merk verhogen. 

Amazon is het perfecte bedrijf om dit te doen. Het heeft het ideale ecosysteem van partners, Retail-klanten en zakelijke klanten om optimaal te profiteren van zijn streven naar AI de Cloud en uiteindelijk de sterren (Blue Origin). Een AmazonCoin zou ook de peer-to-peer sharing-economie mogelijk maken. 

Hieronder gerelateerde onderwerpen:

[1]https://www.facebook.com/business/news/new-ads-policy-improving-integrity-and-security-of-financial-product-and-services-ads

[2]https://www.facebook.com/help/contact/532535307141067

[3]https://www.deaandeelhouder.nl/nieuws/2018/05/08/facebook-maakt-werk-van-blockchain/

[4]https://news.ycombinator.com/item?id=17024447

[5]https://www.cnbc.com/2018/03/05/amazon-in-talks-with-jp-morgan-other-banks-about-branded-checking-account-wsj.html

Template IoT Blog2

Bitcoin-transacties hoe en wat?

, , , , , , , , , , , , , , , ,

Hoe werken de Bitcoin-transacties in de praktijk?

De komst van de Bitcoin (BTC) heeft een revolutie teweeggebracht in de betalingssector door gecentraliseerde systemen te verwijderen en de behoefte aan dure en vaak ingewikkelde tussenpersonen achterwege te laten. Laten we ter illustratie eens kijken naar betalingen via traditionele gecentraliseerde systemen en deze vergelijken met BTC.

Gecentraliseerde betalingen

Betalingen via traditionele financieringskanalen geschieden via tussenpersonen (financiële instellingen met bepaalde rollen en een niveau van vertrouwen).

Dit zijn de kenmerken van een dergelijk systeem (in notendop):

  • Mogelijkheid bieden voor omkeerbare transacties;
  • Er dient vertrouwen te bestaan in het gebruik van die tussenpersonen; 
  • Zorg dragen dat geld gecreëerd wordt;
  • Te allen tijde (in theorie) toegang bieden tot privévermogen;
  • Tussenpersonen nemen een percentage, wat de transactiekosten verhoogt en hun minimumprijs bepaalt;
  • Kosten in rekening brengen bij de gebruikers van die diensten;
  • De omkeerbaarheid van transacties verhoogt de kosten van services;
  • Omdat de betaling geannuleerd kan worden, is de verkoper enigszins verzekerd; 
  • Een bepaald percentage van fraude is onvermijdelijk.

Maar wat als er een betalingssysteem zou zijn waardoor twee deelnemers direct geld of op geld waardeerbare vermogensbestanddelen kunnen overboeken, zonder dat zij elkaar hoeven te vertrouwen in het kader van verzenden/ontvangen van geld en zonder tussenkomt van tussenpersonen? En wat als er een betalingssysteem zou zijn die mensen (in plaats van theoretische mogelijkheden) te allen tijde beschikking/beveiliging biedt over het beheer van het vermogen? 

Dit is precies wat BTC op basis van de blockchain-technologie doet.

Hoe werkt het?

Informatie (blokinfo, teller en lijst met transacties) wordt in blokken vastgelegd. Wanneer een blok (ter grootte van maximaal 1 MB) vol is, verschijnt er een nieuw blok. De blokken zijn lineair met elkaar verbonden, de een na de ander in volgorde en elk blok bevat informatie (hash) over de vorige. Daarom kan men, als men dat wil, alle informatie tot het eerste blok terugvinden. Dit blokkensysteem kun je vergelijken met een grootboek waarin alle handelingen zijn terug te vinden. 

We definiëren elektronische munten als een reeks digitale handtekeningen. Persoon A stuurt de munt naar persoon B, ondertekent de hash van de vorige transactie (bevestigd en erkent), de openbare sleutel van persoon B, en koppelt deze informatie aan de munt. 

Hoe bepaalt persoon B echter hoeveel keer iemand deze munt heeft uitgegeven (om dubbel spenderen te voorkomen)? Op een of andere manier dient hij te achterhalen dat geen van de vorige eigenaars de transactie heeft getekend. Hiervoor wordt een tijdstempel geschreven in de blokhash. Het laat zien dat er op dat moment specifieke gegevens bestonden en daarom in de blokhash vielen. Hierdoor blijkt dat alleen de eerste transactie geldig is, dus men hoeft zich geen zorgen te maken over late pogingen tot dubbele uitgaven immers de informatie over de eerste transactie was al aanwezig en omdat deze voor alle systeemdeelnemers is vastgelegd, wordt de foutieve (later) weergegeven transactie verworpen.

Van de kant van de gebruiker ziet de bewerking er als volgt uit: Persoon A opent zijn portefeuille, voert het adres van de ontvanger in met een bedrag van 2.5 (bijvoorbeeld) Bitcoin (BTC) en voert de handtekening uit met behulp van de persoonlijke sleutel (de openbare sleutel of bitcoin-adres is een uniek persoonlijk adres dat in de keten gebruikt wordt, iedereen kan het zien en de privésleutel werkt als een wachtwoord).

Binnen het systeem heeft een transactie drie soorten informatie:

  • Input: met details over waar persoon A BTC’s heeft.
  • Bedrag: Het aantal overgeboekte munten. In dit geval 2,5 BTC.
  • Output: Persoon B BTC wallet-adres.

Input en output

BTC bestaat alleen in de vorm van transactierecords in de elektronische bewaarplaats. Het saldo van persoon A bestaat bijvoorbeeld uit 1 BTC van persoon C en 3 BTC van persoon D. Dit zijn allemaal verschillende transacties die op verschillende tijdstippen zijn uitgevoerd. In de portefeuille van Persoon A worden de records niet samengevoegd in één bestand met 4 BTC, maar worden ze nog steeds afzonderlijk opgeslagen.

Om ervoor te zorgen dat persoon A naar persoon B, 2.5 BTC kan verzenden, probeert de bewaarplaats een bestand met een dergelijke som of een combinatie van gegevens te vinden. In ons voorbeeld is er geen bewerking met een dergelijk bedrag en deze zijn niet cumulatief om de vereiste hoeveelheid te krijgen. Persoon A kan 3 BTC die hij ontvangen heeft van persoon D (de som van de invoer) niet verbreken omdat het systeem een ​​dergelijke verdeling niet toestaat. Daarom moet persoon A 3 BTC verzenden in plaats van 2,5 (outputhoeveelheid) voor twee transacties of twee uitgangen: 2,5 BTC voor persoon B en 0,5 BTC terug in de vorm van verandering. Natuurlijk ziet de gebruiker het verschil niet en dit is slechts een manier om uit te leggen hoe dit in het algemeen werkt.

Samenvattend

De monetaire instellingen worden beheerd door mensen die daarvoor aangesteld zijn. Ons geld (euro) wordt vrijgegeven door de Europese Centrale Bank (ECB). Uiteraard heeft de overheid ook een taak bij de vervaardiging van betaalmiddelen. Echter, worden de grootste deel van de betaalmiddelen door banken en bedrijven in de wereld teweeggebracht. 

Een simpele gedachte die werd bevestigd door de Amerikaanse economist, professor aan de Washingthon University in St. Lous, Hyman Minsky is dat iedereen geld kan vervaardigen maar het grootste probleem, is om het geaccepteerd te krijgen. 

Al met al kan er gezegd worden dat de grootste geldvervaardigers de banken zijn. De centrale bank van een land garandeert (indirect) dat banken te alle tijden in staat zullen zijn om betalingen te verrichten. 

In 2015 heeft Wim Boonstra met het onderzoek ‘Hoe werkt geldschepping’ onder andere het geconcludeerd: ‘De centrale bank creëert het aggregaat M0 (bankbiljetten en reserves banken). Zij kan dit ongelimiteerd en ‘uit het niets’ doen. De geldscheppingswinst is voor de centrale bank, die veelal eigendom is van de overheid’. 

In tegenstelling tot banken, die uit het niets geld kunnen scheppen heeft BTC een gelimiteerd aantal van 21 miljoen beschikbaar (in theorie). Men zou zich kunnen afvragen wie beheert het systeem of van wie is de BTC? Eigenlijk is het antwoord heel simpel, het is te vergelijken met het spreken van een taal. Van wie is de Nederlandse taal? In theorie zou je kunnen zeggen, het is bestemd voor mensen in Nederland om zich verstaanbaar te maken. Echter, kan eenieder deze taal leren en ook toepassen. Het is eigenlijk van iedereen die het wil/kan spreken. Talen komen spontaan naar voren; de consensus over de betekenis van woorden is eerder organisch dan opgelegd door woordenboeken. Zoals woordenboeken het fenomeen van een taal beschrijven in plaats van het te definiëren, zo beschrijven Bitcoin-implementaties de taal van Bitcoin met codes. Niemand wordt gedwongen akkoord te gaan met de definitie van een bepaald woord in een woordenboek, en ze hoeven ook niet akkoord te gaan met code in een bepaalde Bitcoin-implementatie door het uit te voeren.

Hieronder gerelateerde onderwerpen:

rawpixel-699806-unsplash

Wat is een smart-contract?

, , , , , , , , , , , , ,

Wat is een smart-contract?

Op de cryptomarkt zijn er de laatste tijd weinig nieuwkomers die zich bezighouden met slimme contracten. We hebben allemaal kennislacunes en veel definities zijn erg vaag, vooral als het gaat om blockchain – en slimme contracten 

Wat is een slim contract eigenlijk?

Een slim contract is een programma dat de uitvoering van een gespecificeerd resultaat start wanneer aan vooraf gespecificeerde voorwaarden is voldaan. Met andere woorden: partijen komen een aantal voorwaarden met elkaar overeen en de resultaten daarvan kunnen vooraf in de uitvoering worden bepaald. Wat wij hier gaan beschouwen (twee voorbeelden), is dat wanneer aan de vereisten van de overeenkomst wordt voldaan, het slimme contract automatisch uitgevoerd wordt. Het principe en de meest duidelijke voordelen van deze technologie zijn de uitschakeling van tussenpersonen en de oplossing van het probleem van vertrouwen, wat een verworvenheid is van technologisch vertrouwen.

De eerste en meest eenvoudige toepassing van een dergelijk contract is een multi-handtekeningcontract (d.w.z. multisig, escrow). De partijen die elkaar niet vertrouwen, kunnen een bepaald aantal activa in de blockchain bevriezen. 

Voorbeeld 1

Stel, dat ouders van Jan een contract opmaken waarbij zij per maand €50 euro sparen voor hem. Wanneer hij meerderjarige wordt krijgt hij beschikking over het spaartegoed. Dit type contract accepteert transacties, draagt geld over van de ene bankrekening naar de andere en controleert de tijdlijn voor een specifieke datum (geboortedatum en leeftijd van 18 jaar). Zodra het Jan 18 wordt krijgt hij het geldbedrag automatisch overgeboekt naar zijn rekeningnummer. De zogenaamde miners die de code van dit contract tegenkomen zullen dit onvoorwaardelijk uitvoeren. Met andere woorden wanneer de tijd rijp is wordt het contract automatisch uitgevoerd en in de blockchain-register opgenomen.

Voorbeeld 2

Een ander type contract kan een contract zijn dat de weddenschappen op de Bitcoin-prijs op een specifieke datum accepteert en vervolgens het geld overmaakt naar de winnende partij op basis van het resultaat. Hoe weet een contract het Bitcoin-tarief? Kunnen de gegevens tenslotte niet worden veranderd of nagebootst?

Dergelijke problemen kunnen worden opgelost met Oracles. Een orakel is een dirigentprogramma dat informatie uit externe gegevensbronnen overdraagt ​​aan de blockchain en de nodige gegevens verschaft om slimme contracten uit te voeren. Een orakel kan bijvoorbeeld aandelenkoersen op het externe web volgen en deze gegevens overbrengen naar de blockchain.

Onvoorwaardelijke voordelen van slimme contracttechnologie zijn uiteraard besparingen (vanwege het ontbreken van tussenpersonen); onveranderlijkheid (aangezien de voorgeschreven voorwaarden van het contract zijn opgeslagen in een gedistribueerd register, en niemand kan ze wijzigen) en snelheid (wanneer aan de voorwaarden is voldaan, start het proces onmiddellijk).

Over het algemeen is een slim contract een belangrijke doorbraak en een basis voor bredere toepassingen van blockchain-technologie. Slimme contracten hebben de markt via “Initial coin offerings” uitgebreid, maar hun toepasbaarheid reikt veel verder. Alleen de tijd zal uitwijzen of slimme contracten ins staat zijn om andere kerngebieden van de economie te verstoren.

Hieronder gerelateerde onderwerpen:

Deel 1 - Bitcoin

Deel 1: Moet Bitcoin een intrinsieke waarde hebben om de huidige prijs te rechtvaardigen?

, ,

Nee. Het antwoord op deze vraag is simpel van aard. Je hoeft niet persé een intrinsieke waarde te vertegenwoordigen wil je de waarde van iets bepalen. Laten wij kijken naar hoe men tegenwoordig de intrinsieke waarde van valuta berekent. 

De intrinsieke waarde van de traditionele valuta 
Traditionele valuta zoals Euro of Dollar vertegenwoordigen op dit moment ook geen intrinsieke waarde. Het is de waarde wat men via monetaire beleid bepaalt. In theorie is de waarde van één dollarbiljet niet meer dan de waarde van inkt en papier. 

In het jaar 1971 heeft de zogenoemde Nixon-schok ervoor gezorgd dat een serie economische maatregelen van de Amerikaanse president Richard Nixon, een eind maakten aan het systeem waarbij de waarde van dollar gekoppeld was aan de waarde van goud. Deze zogenaamde ‘goudstandaard’ hield op te bestaan. Goudstandaard wil zeggen dat op het moment wanneer de centrale bank $100 wilde uitprinten, dan moest daartegenover een x gram aan goud in je nationale reserves opgeslagen liggen. In dat jaar beëindigde de VS eenzijdig de koppeling tussen dollars en goud. Andere landen konden niet achterblijven dus volgde er een grote monetaire verandering. 

In de Verenigde Staten heb je De Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC). Het streven van deze nationale instelling is om garantie te geven over banktegoeden van mensen. Het is enigszins vergelijkbaar met het Europese depositogarantiestelsel. Zo een stelsel biedt bepaalde bescherming voor de tegoeden van mensen wanneer een bank failliet gaat. 

Medewerker van de FDIC, mevrouw Sheila Bair, zei over valuta het volgende “I don’t think we should ban it — the green bills in your pocket don’t have an intrinsic value, either. The value is based on what others think is its value. That’s true of any currency.”

De intrinsieke waarde van goud 
De volgende vraag die beantwoordt dient te worden is: of goud überhaupt een intrinsieke waarde heeft? In beginsel heeft goud geen intrinsieke waarde, het heeft dezelfde waarde als wat wij aan traditionele valuta geven. De schaarste creëert een vraag en aanbod probleem waardoor men de waarde manipulatief laat stijgen. Hoe weten wij dit? Op dit moment wordt de waarde van goud twee keer per dag (namelijk om 10:30 en 15:00) door de London Gold Fixingbepaald. Deeerste Gold Fixing was op 12 september 1919 om 11:00 uur. Op dat moment werd de prijs vastgesteld op ongeveer £5 (ongeveer €5,55 excl. inflatiecorrectie). 

De leden die aan deze vaststelling deelnemen zijn: Barclays, the Bank of China, Goldman Sachs, HSBC Bank USA, JPMorgan Chase, Morgan Stanley, Société Générale, Standard Chartered, Scotia-Mocatta (Scotiabank), the Toronto-Dominion Bank, en UBS.

Met andere woorden, je hebt een aantal partijen die niet kijken naar de intrinsieke waarde van goud. Echter kunnen zij door eigen bevindingen alsnog een waarde toekennen aan iets wat wij waardevol dienen te beschouwen. Wat nog opmerkelijker is, is het feit dat China vanaf 19 april 2016 een eigen methode hanteert om de waarde van goud te bepalen. China is de grootste goudproducent ter wereld en baseert de eigen goudkoers op de nationale valuta, de Chinese yuan. In de praktijk blijkt dat de speculatie groot invloed heeft op de waarde van de goudprijs. 

De zogenaamde Futures (Een future is een financieel contract tussen twee partijen die zich verbinden om op een bepaald tijdstip een bepaalde hoeveelheid van een product of financieel instrument te verhandelen tegen een vooraf bepaalde prijs) goudmarkt is vele malen groter dan de hoeveelheid fysiek goud die wordt verhandeld. Deze handelaren hebben niet de intentie om het onderliggend product (goud) daadwerkelijk te bezitten. 

Uit een recent verschenen onderzoek van de Deutsche Bank[1] blijkt dat de waarde van goud en zilver jarenlang structureel en op zeer grote schaal gemanipuleerd werden. Uit het document blijkt dat de werknemers van de bank in direct contact stonden met de handelaren van andere banken, waarbij er sprake was van interne prijsafspraken die ervoor zorgden dat de prijs kunstmatig beïnvloed werd. Het onderzoek toont aan dat onder andere de UBS, Barclays, Merrill Lynch, BNP Paribas en Standard Chartered zich schuldig hebben gemaakt aan marktmanipulatie.

Moet Bitcoin intrinsieke waarde hebben?
Om te beginnen wil ik nader uitdieppen wat de intrinsieke waarde van een product zo belangrijk maakt. Als wij kijken naar de volgende voorbeelden: Anno 2018 heeft ‘s werelds grootste vervoersbedrijf, Uber, geen enkele taxi’s in “eigen” bezit; produceert Facebook, het grootste mediabedrijf ter wereld, geen eigen content; heeft Alibaba, mondiaal de waardevolste online retailer, zelf geen voorraden; en de grootste huisverhuursite van de wereld, Airbnb, bezit geen enkel vastgoed. Met andere woorden je hoeft niet persé een product te hebben die de intrinsieke waarde van iets wat wij met z’n allen waardevol vinden bepaalt. In de technische en economische termen heeft iets een waarde als die toepassing kan vinden in het vergemakkelijken van dagelijkse activiteiten. In tegenstelling tot nationale valuta en enigszins goud kan men Bitcoin niet reproduceren. Het maximale aantal Bitcoins die ooit gedolven zal worden is slechts 21 miljoen. Bitcoin vind zijn toepassing in het vergemakkelijken van transacties tussen twee partijen, die elkaar niet kennen en zelfs niet hoeven te vertrouwen. Dit is een unieke werkwijze die ervoor zorgt dat een derde “betrouwbare” partij zoals een bank geen functie meer toekomt. Hierdoor kunnen twee partijen zonder tussenkomst van een “middleman” desgewenst met elkaar overeenkomsten sluiten en die tegelijkertijd executeren.

[1]Reuters, ‘Deutsche Bank to settle U.S. silver price-fixing litigation’, Reuters.com 14 April 2016.

Non-confromiteit bij aankoop vloertegels

Non-conformiteit bij aankoop vloertegels

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Non-conformiteit is een bijzondere regeling van het algemene beginsel inzake ‘wanprestatie voor koopovereenkomsten’. Men spreekt van wanprestatie in algemene zin wanneer één van beide partijen (koper of verkoper) toerekenbaar tekort schiet in de verplichting tot nakoming van een verbintenis of (koop)overeenkomst. Het gevolg van een wanprestatie kan zijn, dat de tekortschietende partij schadeplichtig wordt tegenover de andere partij. Indien een van de tekortschietende partijen in slaagt om de toerekenbaarheid te betwisten, zoals bij overmacht dan vervalt de wanprestatie of een verplichting tot schadevergoeding.

In de wet hebben wij bijzondere regels met betrekking tot koopovereenkomsten. In dit stuk zal worden ingegaang op de consumentenkoop. Dat wil zeggen, een partij treedt naar voren als consument en de wederpartij is te allen tijde een professionele handelende verkoper. In artikel 7:17 BW wordt uitleg gegeven met betrekking tot hetgeen de koper mag verwachten bij de totstandkoming van een overeenkomst. Samengevat komt het erop neer, dat ‘een product/apparaat/onderdeel niet aan de overeenkomst beantwoordt indien zij, gezien de aard van de zaak en de mededelingen van de verkoper die hij over een zaak heeft gedaan, niet de eigenschappen bezit die de koper op grond van de overeenkomst mocht verwachten’. Een koper mag bijvoorbeeld verwachten dat een koelkast langer dan 3 jaar meegaat. Zo kan een koper tevens verwachten, dat een tegel die hij gekocht heeft binnen 12 maanden geen slijtage of verkleuringen vertoond nadat het geplaatst is. Indien de afgeleverde zaak niet aan de overeenkomst beantwoordt dan heeft de koper recht op een correcte nakoming. De koper kan in ieder geval de volgende rechten inroepen:

  1. aflevering van het ontbrekende;
  2. herstel van de afgeleverde zaak, mits de verkoper hieraan redelijkerwijs kan voldoen;
  3. vervanging van de afgeleverde zaak, tenzij de afwijking te gering is om dit te rechtvaardigen;

of, als dat allemaal niet (meer) mogelijk is

  1. ontbinding van de koopovereenkomst.

Indien deze non-conformiteit zich binnen 6 maanden voordoet, dan wordt de consument door de wetgever geholpen. Hij hoeft namelijk niet te bewijzen hoe deze non-conformiteit is ontstaan. De wet zegt “bij een consumentenkoop wordt vermoed dat de zaak bij aflevering niet aan de overeenkomst heeft beantwoord, indien de afwijking van het overeengekomen zich binnen 6 maanden na aflevering openbaart. De wetgever neemt hiermee aan dat de non-conformiteit reeds vaststaat indien het gebrek zich binnen 6 voordoet. Ter verduidelijking, stel je koopt een koelkast en binnen 6 maanden begeeft het apparaat, dan kun je direct een beroep doen op de bovenstaande rechten zonder dat je zelf hoeft aan te tonen waar deze non-conformiteit door komt.

Feiten

Een bedrijf dat zich online bezighoudt met de in- en verkoop van tegels en het (laten) aanbrengen van tegelwerken heeft een geschil met een consument. Consument heeft op een gegeven moment in de showroom van het bedrijf diverse proefvlakken bezichtigd voor een tegelvloer in haar appartement. Uiteindelijk heeft de consument een keuze gemaakt voor tegels van natuursteen met een afmeting van 60 cm x 60 cm.  De rechtbank stelt voorop dat de tussen partijen gesloten overeenkomst voldoet aan de omschrijving van consumentenkoop. Dit betekent dat in beginsel zowel afdeling 7.12.1 (aanneming van werk) als titel 7.1 (koop) BW van toepassing is.

Consument stelt dat de tegelvloer niet de eigenschappen bezit die zij op grond van de overeenkomst mocht verwachten. Zij heeft de tegels uitgezocht op basis van een proefvlak en door het ‘bladeren’ van een partij tegels in de showroom van de verkoper. Het waren effen zwarte tegels met af en toe een witte nerf. Al twee weken na het leggen van de tegelvloer toonden de tegels wisselend van elkaar een sterke verkleuring naar vaalgrijs. Geen van de geplaatste tegels was uiteindelijk meer herkenbaar als de oorspronkelijk door de consument uitgekozen tegel. Consument doet een beroep op non-conformiteit.

De verkoper stelt dat de uitgezochte tegels middels de verstrekte brochure slechts een proefvlak betrof. Met andere woorden, het was slechts een beeld wat voor de consument een indicactie moest geven over het eindresultaat. Tevens vindt de verkoper dat er nuancering in kleur en structuur moet plaatsvinden aangezien het om een natuurproduct gaat.

Rechtbank

Rechtbank Amsterdam stelt voorop, ‘dat op grond van artikel 7:17 lid 1 BW moet een afgeleverde (gekochte) zaak aan de overeenkomst voldoen. Ingevolge artikel 7:17 lid 2 BW voldoet een zaak niet aan de overeenkomst als zij, mede gelet op de aard van de zaak en de mededelingen die de verkoper daarover heeft gedaan, niet de eigenschappen bezit die de koper op grond van die overeenkomst mocht verwachten’.

Op grond van het deskundigenrapport en de bijbehorende foto’s komt de rechtbank tot de conclusie dat de tegels in de woning van de consument sterk afwijken van het proefvlak. De Rechtbank gaat niet mee met de stelling van de verkoper, dat ‘er nuances aangebracht moet worden aangaande de verwachtingen omdat het om een natuurproduct gaat’.

Rechtbank concludeert:

‘Al met al heeft de consument haar stelling dat zij andere tegels heeft uitgezocht dan de sterk verkleurde tegels die thans in haar appartement liggen voldoende onderbouwd. Concluderend zegt de rechtbank het volgende ‘Dat de consument andere tegels heeft uitgezocht wordt ondersteund door de hiervoor weergegeven e-mail van de expert en door het uiterlijk van het proefvlak. Consument had niet bedacht hoeven te zijn op een dergelijke sterke afwijking van het proefvlak en de kratten die zij heeft ‘doorgebladerd’ in het magazijn van de verkoper. Het had op de weg van de verkoper gelegen om haar hiervoor te waarschuwen’.

Op grond van het voorgaande is de conclusie dat het beroep op non-conformiteit slaagt. De rechtbank veroordeelt de verkoper in de proceskosten en kent een schadevergoeding toe aan de consument.

 

 

 

Naturalisatie van etnische Armeniërs uit Azerbeidzjan

Naturalisatie van etnische Armeniërs uit Azerbeidzjan

, , , , , , , , , 2

Vreemdelingen die een reguliere verblijfsvergunning kunnen normaliter na 5 jaar een verzoek instellen tot naturalisatie. Dit betekent dat zij na 5 jaar geldig verblijf in Nederland in aanmerking kunnen komen voor het Nederlanderschap. Veel etnische Armeniërs uit Azerbeidzjan ondervonden problemen met het overleggen van een geldig paspoort en een gelegaliseerde geboorteakte. Zeker als het gaat om groep vreemdelingen die middels Ranov-regeling (generaal pardon van 2007) een verblijfsvergunning hebben gekregen.

Minister Van der Steur van veiligheid en justitie heeft door middel van een beleidswijziging (gepubliceerd op 26 oktober 2015) deze groep vreemdelingen vrijgesteld van het overleggen van een geboorteakte uit Azerbeidzjan alsook van een Azerbeidzjaans paspoort. Van etnische Armeniërs wordt aangenomen dat zij in bewijsnood verkeren nu de Azerbeidzjaanse autoriteiten het (juridische) bezit van de Azerbeidzjaanse nationaliteit in het algemeen niet erkennen als het een etnisch Armeen betreft.

Indien u tot deze doelgroep van personen behoort, dan kunt u contact met ons opnemen. Wij kunnen u helpen met het indienen van de aanvraagprocedure voor het verkrijgen van het Nederlanderschap. De hulp die wij voor u kunnen bieden bestaat uit:

  • Allereerst zijn wij vanwege onze brede taalkennis in staat om u in uw eigen taal te helpen;
  • Wij zullen u adviseren over uw rechten en hoe u deze kunt realiseren;
  • Voor de aanvraagprocedure dient u bij uw eigen gemeente een formulier op te halen;
  • Samen met u zullen wij de benodigde documenten invullen en opsturen naar de Immigratie – en Naturalisatiedienst;
  • Indien nodig zullen wij contact opnemen met de ambassade;
  • In de tussentijd zullen wij uw procedure in de gaten houden door in contact te blijven met de Immigratie – en Naturalisatiedienst.

 

Wij hanteren een bijzonder laag uurtarief. U kunt middels het contactformulier uw gegevens met ons delen, wij nemen dan zo snel mogelijk contact met u op.

 

Load More